Mercedarianie
Z Wikipedii
| Mercedarianie | |
 |
|
| Pełna nazwa | Zakon Najświętszej Maryi Panny Miłosierdzia dla Odkupienia Niewolników |
| Nazwa łacińska | Ordo B. Mariae Virginis de Mercede |
| Skrót zakonny | O.de.M. |
| Kościół | Kościół katolicki |
| Założyciel | Piotr Nolasco |
| Data założenia | 1218 |
| Rok zatwierdzenia | 1235 |
| Liczba zakonników | 1570 (2002) |
| Liczba Polaków | ? (2002) |
| witryna zakonu | |
Zakon Najświętszej Maryi Panny Miłosierdzia dla Odkupienia Niewolników (Ordo B. Mariae Virginis de Mercede, O.de.M.)
Zakon założony w Barcelonie w 1218 przez Piotra Nolasco i zaaprobowany przez króla Aragonii Jakuba 10 sierpnia tego roku. Zakon został zatwierdzony przez papieża Honoriusza III, a następnie zaaprobowany przez papieża Grzegorza IX w 1230, który też 17 stycznia 1235 ostatecznie go zatwierdził i nadał mu regułę augustiańską.
Głównym celem zakonu było uwolnienie chrześcijańskich niewolników z rąk muzułmańskich. Posiadał dwie gałęzie: duchowną i rycerską. Bracia-rycerze, oddzielnym ślubem zobowiązywali się do walki z Maurami aż do uwolnienia z ich rąk całej Hiszpanii. Duchowni natomiast, oprócz ślubów zwykłych, składali zobowiązanie oddania się w razie potrzeby w niewolę w zamian przetrzymywanych przez muzułmanów niewolników.
Dzięki licznym przywilejom zakon szybko się rozwijał. Jego domy powstały , oprócz Hiszpanii, również we Francji, Anglii, Niemczech i Portugalii. Ocenia się, że pomiędzy XIII a XVII w. zakonowi udało się uwolnić blisko 500 000 niewolników i jeńców chrześcijańskich w północnej Afryce. Stopniowo coraz większe znaczenie odgrywała gałąź duchowna, czego zwieńczeniem były decyzja papieża Jana XXII, że wielkim mistrzem może być tylko osoba duchowna oraz wybory mistrza generalnego w Walencji w 1317. Spowodowało to przejście rycerzy do świeżo powstałego rycerskiego zakonu z Montesy. Po odkryciu Ameryki Krzysztof Kolumb sprowadził członków zakonu do Nowego Świata. Powstały tam nowe prowincje zakonne, a zakonnicy tamtejsi mieli duży udział w nawracaniu Indian na chrześcijaństwo. Gałąź żeńska zakonu została utworzona w Sewilli w 1568. Na przestrzeni wieków zakon przeszedł liczne przemiany.
Zakon nadal istnieje jako zgromadzenie duchownych. Jego klasztory występują głównie w Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej, ale także w Irlandii i USA. Obejmuje 2 gałęzie męskie, skupiające łącznie 541 księży, 730 zakonników i 161 domy, oraz 2 gałęzie żeńskie, do których należy ok. 300 sióstr przebywających w 14 klasztorach (stan na 2002).
