Michał Ignacy Kamieński
Z Wikipedii
Michał Ignacy Kamieński ( ur. 1758, Łęczyca - zm. 1814 w niewoli rosyjskiej) – generał dywizji Księstwa Warszawskiego.
Wybitny oficer. Po ukończeniu Korpusu Kadetów w l. 1770 - 1776, wstąpił 1 września 1777 r. do 5 pułku przedniej straży koronnej w stopniu chorążego. Po przejściu niższych stopni oficerskich awansował na majora w 1789 r. W 1790 r. został podpułkownikiem. W 1792 walczył przeciwko interwencji rosyjskiej. Odznaczył sie pod Wiszniopolem, uzyskał awans w 1793 r. na pułkownika i został kawalerem Krzyża Orderu Virtuti Militari. 10 kwietnia 1794 po odznaczeniu sie w bitwie pod Szczekocinami awansował na generała majora. Pod Maciejowicami dostał sie do niewoli rosyjskiej. W 1795 dzięki staraniom kolegów odzyskał wolność i osiadł na roli. W 1808 jako generał nadliczbowy pełnił służbę w Sztabie Generalnym armii Księstwa Warszawskiego. W 1809 walczył pod Raszynem, o Zamość, z gen. A. Rożnieckim zajmował Lwów i organizował tam rząd tymczasowy. Dał się wywieść w pole Rosjanom, którzy jako "sprzymierzeńcy" wyparli go z Małopolski Wschodniej. Wobec braku sił do obrony prowadził z nimi wojne partyzancką. W 1810 komendant wojskowy departamentu siedleckiego. Brał udział w kampanii Napoleońskiej 1812, dowodził Dywizją Jazdy V Korpusu Polskiego Wielkiej Armii. Jako dowódca straży przedniej Wielkiej Armii poniósł porażkę pod Romanowem. Komendant Smoleńska. Ciężko ranny w czasie walk odwrotowych w obronie marszałka Oudinota dostał sie do niewoli. Zmarł w rosyjskiej niewoli w tym samym roku.
[edytuj] Bibliografia
H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998
