Łęczyca

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne miejscowości o tej nazwie.

Współrzędne: 52°03' N 19°12' E52.05 19.2 (Łęczyca)

Łęczyca

Gmina
- rodzaj

Łęczyca
miejska

Założono

VI wiek

Prawa miejskie

przed 1267

Burmistrz

Andrzej Olszewski
(e-mail)

Powierzchnia

9,0 km²

Położenie

52° 03' N
19° 12' E

Liczba mieszkańców (2007)
- liczba ludności
- gęstość

15 376
1708,4 os./km²

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

99-100

Tablice rejestracyjne

ELE

Położenie na mapie Polski

Łęczyca

TERC10
(TERYT)

1101204011

0969250

Penzlin

Urząd miejski³

ul. Konopnickiej 14
99-100 Łęczyca
tel. 24 721-03-00; faks 24 721-03-01

Strona internetowa miasta

Jan Matejko, Łęczyca – pierwszy Sejm

Zamek Królewski w Łęczycy

Ratusz miejski

Łęczyca – miasto i gmina w województwie łódzkim, w powiecie łęczyckim, 40 km na północ od Łodzi, 130 km na zachód od Warszawy, przy łączącej północ z południem drodze krajowej nr 1. Miasto rozciąga się na pograniczu Niziny Mazowieckiej i Niziny Wielkopolskiej nad Bzurą (lewym dopływem Wisły), a dokładnie przy ujściu doliny Bzury do pradoliny warszawsko-berlińskiej.

W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa płockiego. W pobliżu miasta znajduje się geometryczny środek Polski.

Miasto Łęczyca leży pośrodku obecnego, reaktywowanego po 23 latach, powiatu łęczyckiego, bliżej jego południowej granicy. Zajmuje powierzchnię 8,9 km² i należy do miast o najwyższym wskaźniku osób z wyższym wykształceniem w Polsce. Funkcjonują tutaj szkoły średnie (Liceum Ogólnokształcące, Zespoły Szkół Zawodowych nr 1 i 2, Gimnazjum, Szkoła Muzyczna) 2 szkoły podstawowe i Ośrodek Szkolno-Wychowawczy.

Spis treści

1 Geografia
- 1.1 Struktura powierzchni
- 1.2 Demografia
2 Historia
3 Zabytki
4 Transport
5 Handel
6 Sport i rozrywka
7 Kultura
8 Honorowi obywatele miasta
9 Edukacja
10 Łęczyca jako garnizon wojskowy
- 10.1 Jednostki stacjonujące przed 1939
- 10.2 Jednostki stacjonujące po 1945
11 Sąsiednie gminy
12 Linki zewnętrzne

[edytuj] Geografia

Części miasta: Łęczyca Poduchowna, Obrywka, Probostwo, Przedmieście Ozorkowskie, Sobotczyzna.

[edytuj] Struktura powierzchni

Według danych z roku 2002⁶, Łęczyca ma obszar 9,0 km², w tym:

użytki rolne: 58%
użytki leśne: 0,1%

Miasto stanowi 1,16% powierzchni powiatu.

[edytuj] Demografia

Dane z 30 czerwca 2006¹:

Opis	Ogółem		Kobiety		Mężczyźni
jednostka	osób	%	osób	%	osób	%
populacja	15 423	100	8143	52,8	7280	47,2
gęstość zaludnienia (mieszk./km²)	1713,7		904,8		808,9

Według danych z roku 2002⁶, średni dochód na mieszkańca wynosił 1285,11 zł.

[edytuj] Historia

VI-XII wiek istniał tu gród w niedalekim Tumie,
VII wiek osada na prawym brzegu dawnego koryta Bzury, na lewym brzegu rzeki osada targowa z kościołem św. Krzyża,
na przełomie X i XI wieku w Tumie powstało opactwo benedyktynów ufundowane przez Chrobrego z udziałem św. Wojciecha,
XI i XII wiek najważniejszy gród prowincji,
1136 wymieniona pod nazwą łacińską Lancicia,
1138-1148 gród siedzibą księżnej Salomei, wdowy po Bolesławie Krzywoustym (Łęczyca była wtedy stolicą tzw. oprawy wdowiej)
1141-1161 budowa w Tumie, na miejscu rozebranego opactwa benedyktynów, kolegiaty NMP i św. Aleksego, stała się ona miejscem zjazdów książęcych i synodów kościelnych metropolii gnieźnieńskiej, pierwsze polskie Sejmy
1264 podział ziemi łęczyckiej na księstwo łęczyckie i księstwo sieradzkie
przed 1267 nadanie praw miejskich, lokacja miasta na północ od osady na lewym brzegu Bzury, stolica księstwa łęczyckiego,
w XVI wieku rozwój miasta jako ośrodka rzemieślniczo-handlowego, stolica województwa łęczyckiego,
od 1793 pod zaborem pruskim, likwidacja województwa łęczyckiego,
od 1807 w Księstwie Warszawskim,
od 1815 w Królestwie Polskim,
w latach 1919-1975 miasto siedzibą powiatu w województwie łódzkim,
w 1914 walki w ramach bitwy łódzkiej, udział Legionów Piłsudskiego,
w 1939 walki z Niemcami Armii Poznań i Pomorze – Bitwa nad Bzurą,
w latach 1939-1945 wielkie straty w ludziach, zagłada ludności żydowskiej,
lata 1955-1992 – Łęczyckie Zagłębie Rud Żelaza
lata 1975-1999 w województwie płockim,
po 1999 w województwie łódzkim

[edytuj] Zabytki

kościół par. pw. św. Andrzeja, XV, XVII-XIX,
zespół klasztorny bernardynów z 1. połowy XVII w. obejmujący:
- kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP,
- klasztor, gdzie znajdują się freskami o. Walentego Żebrowskiego,
zespół klasztorny dominikanów (kościół i klasztor), ob. więzienie, poł. XIV, k. XVIII, k. XIX,
klasztor norbertanek z początku XVII w., przebudowany w 2. połowie XIX w., obecnie urszulanek sprowadzonych do miasta przez św. Urszulę Ledóchowską,
park miejski, z końca XVIII, 1828-30,
zespół Zamku Królewskiego z XIV-XVIII wieku, wybudowanego przez Kazimierza Wielkiego, obejmujący dom wsch. - prochownię z XVIII w., „Dom nowy”, wieżę i mury,
baszta obronna z XIV, XVIII wieku, obecnie dzwonnica kościoła parafialnego,
ratusz, wybudowany w latach 1788-90 wg projektu Jakuba Kubickiego
wieża szybowa „Łęczyca I” kopalni rudy żelaza (ul. Ozorkowskie Przedmieście 4),
przestrzenny układ komunikacyjny kolejki wąskotorowej › Krośniewicka Kolej Dojazdowa,
zabytkowe domy

Obiekty historyczne:

Mała Synagoga zbudowana w końcu XVIII wieku
cmentarz rzymskokatolicki przy ul. Kaliskiej z kwaterami wojskowymi z 1914, 1920 i 1939 r.
cmentarz ewangelicko-augsburski z kwaterą wojskową z 1914 r.
gmach Gimnazjum im. Jana Pawła II z okresu II RP – w 1939 r. obóz jeniecki dla żołnierzy polskich (Bitwa nad Bzurą).

Nieistniejące obiekty: