Michał Piekarski

Z Wikipedii

Michał Piekarski herbu Topór (ur.1597 w Gdańsku, zm. 27 listopada 1620 w Warszawie) - szlachcic sandomierski ze wsi Binkowice, wyznawca kalwinizmu, który 15 listopada 1620 roku usiłował dokonać zamachu na króla Zygmunta III Wazę, przed kolegiatą św. Jana na ulicy Świętojańskiej w Warszawie. Udało mu się jedynie zranić króla czekanem, nim na ratunek przybył królewicz Władysław, który ciął go szablą i wraz z nieliczną świtą królewską obezwładnił zamachowca.

Śledztwo z wykorzystaniem tortur w celu ujawnienia ewentualnych wspólników nie wyjaśniło przyczyny zamachu; stało się jedynie źródłem powiedzenia Pleść jak Piekarski na mękach, z powodu dziwnych rzeczy które opowiadał (według niektórych historyków: szalony) niedoszły zamachowiec. Prawdopodobną przyczyną zamachu było wcześniejsze pozbawienie Piekarskiego praw do zarządzania swoim majątkiem przez rodzinę jako niepoczytalnego, za co chciał zemścić się na królu.

Wieść o zamachu wywołała wielkie oburzenie wśród szlachty, która szczyciła się brakiem w historii Polski królobójców. Piekarski został osądzony i po wymyślnych torturach stracony publicznie w Warszawie. Miejscem straceń było wówczas tzw. Piekiełko, które znajdowało się u wylotu ulicy Piekarskiej na Podwale, w międzymurzu.^[1] Na szafocie obcięto mu dłonie, a następnie zgodnie z sentencją wyroku:

czterema końmi ciało na cztery części roztargane, a obrzydłe trupa ćwierci na proch na stosie drzew spalone zostaną. Na koniec proch, w działo nabity, wystrzał po powietrzu rozproszy.

Zamach przyczynił się do wzmocnienia bezpieczeństwa króla poprzez wybudowanie ganku łączącego prezbiterium kościoła św. Jana z Zamkiem Królewskim.

Przypisy:

1. ↑ "Warszawa, dzieje miasta", Karol Mórawski