Michniów

Z Wikipedii

Współrzędne: 51°00'29" N 20°50'38" E51.0080556 20.8438889 (Michniów)


Michniów
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	skarżyski
Gmina	Suchedniów
Położenie	51° 00' 29'' N 20° 50' 38'' E
Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności	440
Strefa numeracyjna (do 2005)	41
Kod pocztowy	26-030
Tablice rejestracyjne	TSK
Położenie na mapie Polski Michniów
Muzeum Martyrologii Wsi Polskiej
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Muzeum Martyrologii Wsi Polskiej w Michniowie

Michniów – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie skarżyskim, w gminie Suchedniów.

W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie kieleckim.

Przez wieś przechodzi niebieski szlak turystyczny z Berezowa do Suchedniowa.

W pobliżu znajduje się rezerwat przyrody Kamień Michniowski.

[edytuj] Historia

W czasie II wojny światowej Michniów był siedzibą sztabu partyzanckiego zgrupowań "Ponurego" (zanim zgrupowanie przeniosło się na Wykus). Wielu mieszkańców wsi bądź było członkami AK i BCh, bądź aktywnie współpracowało z partyzantką (np. sklep rodziny Materków był punktem kontaktowym dla oficerów i żołnierzy, którzy dołączali do oddziałów "Ponurego", a większość dostarczanego partyzantom prowiantu pochodziła właśnie z Michniowa).

W wyniku zdrady ppor. Jerzego Wojnowskiego "Motora" w dniu 12 lipca 1943 hitlerowskie komando otoczyło wieś kordonem żandarmów i rozpoczęło akcję pacyfikacyjną. Stu mieszkańców (głównie mężczyzn) spalono żywcem w domach i stodołach lub zastrzelono, ponad pięćdziesiąt osób wywieziono do obozów.

Wieść o akcji pacyfikacyjnej dotarła do "Ponurego" zbyt późno by interweniować. Dowództwo oddziału zdecydowało się na akcję odwetową i w nocy 12/13 lipca pod wsią Łączna zatrzymano pociąg pośpieszny Warszawa->Kraków i zastrzelono (wedle źródeł partyzanckich) około 180 Niemców. Na burtach wagonów partyzanci wyryli napisy Za Michniów. Mimo postanowienia "Ponurego" o ewakuacji reszty mieszkańców Michniowa pozostali oni w ocalałych domach. 13 lipca rano ten sam niemiecki oddział antypartyzancki dokończył dzieła zniszczenia wsi: rozstrzelano wszystkich mieszkańców, których zastano w wiosce, spalono wszystkie ocalałe po akcji z 12 lipca zabudowania. Władze okupacyjne zakazały odbudowy wsi i uprawy michniowskich pól.

Na płycie grobu zbiorowego umieszczono 203 nazwiska ofiar pacyfikacji, co może być liczbą niepełną - inne źródła wspominają nawet o 230 osobach zabitych. Wśród ofiar było trzydzieścioro liczących mniej niż 10 lat. Najmłodsza ofiara - Stefan Dąbrowa miał 9 dni.