Mieczyk dachówkowaty

Z Wikipedii

Mieczyk dachówkowaty
Mieczyk dachówkowaty dziko rosnący w swoim naturalnym środowisku
Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	jednoliścienne
Rząd	kosaćcowate
Rodzina	kosaćcowate
Rodzaj	mieczyk
Gatunek	mieczyk dachówkowaty
Nazwa systematyczna
Gladiolus imbricatus L.
Galeria zdjęć i grafik

Mieczyk dachówkowaty (Gladiolus imbricatus) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny kosaćcowatych. W Polsce występuje na całym terytorium, ale w górach dużo częściej. Roślina dawniej pospolita, obecnie rzadka, szczególnie na niżu.

Spis treści 1 Charakterystyka 2 Ochrona 3 Zastosowanie 4 Przypisy 5 Bibliografia

[edytuj] Charakterystyka

Łodyga

Pojedyncza, nierozgałęziona, sztywna, dorastająca do 1m (wraz z kwiatostanem).

Liście

Jest ich zaledwie kilka (3-4), są całobrzegie, długie i sztywne. Mają mieczowaty kształt i obejmują pochwiasto dolną część łodygi. Długość 20-25 cm, szerokość ok. 2 cm.

Kwiaty

Duże kwiaty na szczycie łodygi zebrane w jednostronne, gęste grono złożone z kilku do kilkunastu kwiatów. Kwiaty grzbieciste, lejkowate, o długości ok.2,5 cm. Okwiat niezróżnicowany na kielich i koronę, składający się z 6 purpurowoczerwonych działek, które są u nasady zrośnięte w krótki kieliszek. Najwyższa działka nieco szersza, najniższa dłuższa od pozostałych. Trzy dolne działki o nieco podgiętych brzegach maja ciemnoczerwone smugi z białym środkiem. Nitki trzech pręcików dwukrotnie dłuższe od zielonych pylników. Słupek z nitkowatą szyjką i trzema znamionami. Kwitnie w lipcu, zapylany jest przez błonkówki.

Owoc

Trójkanciasta torebka z licznymi, oskrzydlonymi nasionami. Roślina wiatrosiewna.

Część podziemna

Posiada podziemną bulwocebulkę. Dolna to ubiegłoroczna cebulka, z której roślina czerpie substancje zapasowe, górna to młodsza, tegoroczna bulwocebulka, w której roślina gromadzi substancje zapasowe na przyszły rok. Obydwie mają kulisty kształt i otoczone są błoniasta osłonką.

Biotop, wymagania

Wilgotne łąki, ugory, polany, zarośla, dąbrowy, w niektórych miejscach w górach i na Podhalu masowo. Na niżu rzadko spotykany. Dawniej rósł również w uprawach owsa i jęczmienia jako chwast. Geofit cebulkowy. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Molinion caeruleae , Ass. Triglochino-Glaucetum (reg.)^[1].

[edytuj] Ochrona

Roślina objęta w Polsce ochroną gatunkową. Roślina coraz rzadsza, również w górach. Często zbierana dla swych pięknych kwiatów. Łatwa do wyniszczenia, gdyż podczas zbierania przeważnie wyrywa się z ziemi wraz z bulwami.

[edytuj] Zastosowanie

• Roślina uprawna: uprawiana w licznych odmianach jako roślina ozdobna dla swych pięknych kwiatów.
  • Sposób uprawy: rozmnażana wyłącznie przez cebulki.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

Zobacz też: rośliny tatrzańskie.