Mieczysław Gwalbert Pawlikowski

Z Wikipedii

Mieczysław Gwalbert Pawlikowski (ur. 9 września 1834 we Lwowie, zm. 23 grudnia 1903 w Krakowie) - pisarz, dziennikarz, działacz polityczny.

W czasie powstania styczniowego członek Komitetu Miejskiego oraz Komisji Ekspedycyjnej we Lwowie, zastępca komisarza Rządu Narodowego w Galicji Wschodniej (1863), w latach 1864-1865 więziony przez Austriaków w Ołomuńcu. Działał w ruchu liberalno-demokratycznym w Galicji. Kontynuował działalność ojca, Józefa Gwalberta Pawlikowskiego w tworzeniu ośrodka polskiej kultury w majątku Medyka. Współzałożyciel Towarzystwa Narodowo-Literackiego (1867) i dziennika "Kraj" (1869). Wiceprezes Krakowskiego Towarzystwa Rolniczego (1879-1883).

Był autorem utworów poetyckich (Pamiętnik pieśniarza, 1856; Ave patria, 1888), opowiadań i powieści (Plotki i prawo; Testament Napoleona, 1880; Drugi tom, 1885; Baczmaha, 1898). W publicystyce reprezentował postawy pozytywistyczne i antyklerykalne, pisał także recenzje teatralne.

Jego synami byli Jan Gwalbert (1860-1939), histork literatury polskiej oraz Tadeusz (1861-1915), reżyser, krytyk teatralny, dyrektor teatrów.