Mieczysław Windakiewicz

Z Wikipedii

gen. bryg. Mieczysław Windakiewicz (1861-1945) - tytularny generał brygady Wojska Polskiego, inżynier.

Urodzony 11 listopada 1861 w Drohobyczu. Syn Wiktora – nadkontrolera telegrafu w Krakowie i Stefanii Herbst.

Po zdaniu matury z wyróżnieniem w Krakowie w październiku 1880 wstąpił do Armii Austro-Węgierskiej. Przez trzy lata studiował na Wydziale Artylerii w Akademii Wojskowo-Technicznej w Wiedniu. Tam ukończył także w 1898 dwuletni Wyższy Kurs Artylerii. W marcu 1904 zdał artyleryjski egzamin sztabowy. Przez 29 lat pełnił służbę wojskową w jednostkach artylerii ciężkiej i fortecznej, m.in. w: 6 dywizjonie 2 Pułku Artylerii Fortecznej, 11 Pułku Artylerii Polowej oraz 1 Pułku Artylerii Oblężniczej. Był dowódcą artylerii twierdz południowego i zachodniego Tyrolu oraz przez 7 lat pełnił funkcję dowódcy jednorocznych szkół artylerii. 23 marca 1912 został przeniesiony w stan spoczynku.

W czerwcu 1915 powołano go do służby czynnej jako dowódcę Grupy Artylerii Ciężkiej. Brał udział w kampanii serbskiej, podczas której dowodził artylerią odcinka pod Belgradem. Po zredukowaniu artylerii ciężkiej w styczniu 1916 został ponownie przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1916–1917 studiował na Politechnice Wiedeńskiej.

We wrześniu 1919 r. w stopniu pułkownika został przyjęty do Wojska Polskiego do dyspozycji Generalnego Inspektora Artylerii. W październiku otrzymał przydział do powstającej Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Pełnił tam funkcję wykładowcy balistyki, a od marca 1920 prowadził również zajęcia z teorii strzelania. 6 lipca 1920 objął stanowisko dowódcy szkoły, którą pełnił do 6 sierpnia 1921. Po przekazaniu dowództwa szkoły płk. Mikołajowi Teodorowi Majewskiemu pełnił jednocześnie funkcję kierownika szkolenia teoretycznego i wykładowcy. W latach 1922–1923 był wykładowcą w Obozie Szkół Artylerii w Toruniu. W sierpniu 1923 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady.

Będąc na emeryturze, pracował jako wykładowca balistyki na Politechnice Warszawskiej. Zmarł 27 sierpnia 1945 w Rzeszowie, gdzie został pochowany na cmentarzu na Pobitnie. Był żonaty z Marią Edle von Schwarzbek-Marau.

Opublikował: „Nauka strzelania (balistyka). Podręcznik dla wykładowców w szkołach wyższych wojskowych”.

Odznaczony: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Laurem Wojennej Akademii Francuskiej.

Awanse: podporucznik – sierpień 1883, porucznik – kwiecień 1889, kapitan – kwiecień 1894, major – kwiecień 1906, podpułkownik – kwiecień 1910, starszy podpułkownik – 1911, pułkownik – 1919, tytularny generał brygady – sierpień 1923.