Miotacz ognia
Z Wikipedii
Miotacz ognia - broń wyrzucająca w kierunku przeciwnika strumień zapalonej mieszanki.
[edytuj] Historia
Pierwszy raz użyta do wyrzucania ognia greckiego przez Greków w wojnach Bizancjum z Arabami. Jeśli jednak za miotacz ognia uznać urządzenie wypuszczające stałą wiązkę płomieni (A nie jedną porcję, jak to się ma w przypadku "strzykawki" bizantyjskiej), to pierwszeństwo należy przyznać Chińczykom.
Miotacz ognia o współczesnej budowie wprowadzili do uzbrojenia Niemcy w 1901. Po raz pierwszy na polu walki zastosowany był przez Niemców w dniu 30 lipca 1915 roku przeciwko wojskom angielskim.
W latach międzywojennych do wyposażenia wojsk weszły trzy podstawowe rodzaje miotaczy ognia:
- przenośne
- stacjonarne (fugasowe)
- zmechanizowane
W 1933 roku miotacze ognia zostały zamontowane po raz pierwszy na radzieckim czołgu OT-26, a wkrótce potem podobne miotacze na tankietkach CV3/33 i CV3/35 (wersja L3 Lancia Fiamme) zamontowali Włosi. Włosi także po raz pierwszy użyli w działaniach bojowych miotaczy zmechanizowanych w trakcie walk w Etiopii.
W trakcie II wojny światowej miotacze ognia zamontowane na pojazdach pancernych były szeroko stosowane, także miotacze przenośne były na wyposażeniu wszystkich armii biorących udział w wojnie. Stosowano je przede wszystkim do niszczenia bunkrów. Przykładem takiego zastosowania, może być czołg na wyposażeniu angielskim - Churchill Crocodile, którego efektywny zasięg miotacza sięgał nawet do 100 metrów.
Podczas II wojny światowej armie wszystkich stron stosowały na polu walki miotacze ognia rozmaitych typów, ze szczególnym uwzględnieniem modeli plecakowych.
[edytuj] Budowa i zasada działania plecakowego miotacza ognia
Cześć plecakowa typowego miotacza składa się ze zbiornika mieszanki zapalającej oraz butli z zaworem, zawierającej sprężone powietrze. Zbiornik połączony jest giętkim przewodem do części ręcznej (przypominającej strzelbę), posiadającą spust i połączony z nim zawór a u wylotu specjalne urządzenie zapłonowe. Pod otwarciu zaworu butli sprężony gaz dostaje się do przestrzeni ponad paliwem i wywiera na nie nacisk, sprawiając, że poprzez wąż dostaje się ono do części ręcznej. W tym momencie miotacz jest gotowy do użycia. Naciśnięcie spustu powodowało otwarcie zaworu w części ręcznej z równoczesnym zadziałaniem urządzenia zapłonowego i fala ognia wydostawała się z rury. Możliwe było oddanie kilku krótkich lub jednego długiego strzału.
Innym przykładem jest konstrukcja trzystrzałowego miotacza, posiadająca trzy oddzielne zbiorniki mieszanki, wyrzucanej ciśnieniem gazów prochowych. Zawarte w zbiornikach ładunki prochu odpalane były elektrycznie.
Zasięg skuteczny wynosił zaledwie około 30 m a i tak znaczna większość mieszanki wypalała się w locie i nie docierała do celu. Z tego powodu miotacze plecakowe nie są już stosowane a miejsce ich zajęły rakietowe miotacze ognia. Przykładem tego rodzaju konstrukcji jest miotacz ognia RPO Trzmiel.
