Miron Białoszewski
Z Wikipedii
Miron Białoszewski (ur. 30 czerwca 1922 w Warszawie, zm. 17 czerwca 1983 w Warszawie) - polski poeta, prozaik, dramatopisarz i aktor teatralny.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Urodził się w Warszawie. W chwili wybuchu wojny był uczniem III klasy gimnazjum. W okresie okupacji zdał maturę na tajnych kompletach, po czym rozpoczął studia polonistyczne na (również tajnym) Uniwersytecie Warszawskim, których nie mógł ukończyć. Podczas okupacji prowadził w latach 1942 - 1944 razem ze S. Swenem Czachorowskim konspiracyjny Teatr Swena. Po kapitulacji powstania warszawskiego został wywieziony, razem z ojcem, na roboty do Niemiec (Lammsdorf), jednak udało mu się uciec. Po zakończeniu wojny przez Opole i Częstochowę powrócił do Warszawy. Pracował najpierw na Poczcie Głównej (przy ul. Nowogrodzkiej), potem jako dziennikarz w Kurierze Codziennym, Wieczorze Warszawy i Świecie Młodych. Współpracował także z redakcjami czasopism dziecięcych i młodzieżowych, dla których pisał wiersze i piosenki wraz z Wandą Chotomską.
Na wiosnę 1955 r. Białoszewski wraz z Lechem Emfazym Stefańskim założyli, tzw. „Teatr na Tarczyńskiej”, gdzie wystawiał swoje cztery programy sceniczne, m.in. „Wiwisekcję”, „Osmędeuszy”. W inscenizacjach tych brał również udział osobiście (jako aktor) wraz z Ludmiłą Murawską.
Debiutował w Życiu literackim w roku 1955 w ramach "Prapremiery pięciu poetów", obok wierszy m.in. Herberta, a pierwszy tomik jego wierszy, Obroty rzeczy (pierwotnie: Wiersze rzeszowskie) ukazał się rok później. Następne wydał tomiki: Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961) oraz Było i było (1965). W tym czasie zdobył niemały rozgłos. Dzięki temu i dzięki staraniom wpływowych przyjaciół, i protektorów, otrzymał mieszkanie na pl. Dąbrowskiego 7. Razem z Mironem zamieszkał tam malarz Leszek Soliński, jego wieloletni partner, z którym poznali się w czasach „małopolsko-krakowskich”. Na pl. Dąbrowskiego założył, po rozpadzie Teatru na Tarczyńskiej, Teatr Osobny.
Niebawem ukazały się Donosy rzeczywistości (1973), Szumy zlepy, ciągi (1976) oraz Zawał (1977). Ale wcześniej, 27 lat po koszmarach wojennych, spisał swoje przeżycia powstaniowe. I tak w roku 1970 ukazał się Pamiętnik z powstania warszawskiego.
W roku 1976 Białoszewski już po raz ostatni zmienił miejsce zamieszkania, przeprowadził się na ul. Lizbońską 2. Zmarł na atak serca 17 czerwca 1983 roku, znaleziono go klęczącego obok swojego tapczanu.
[edytuj] Bibliografia
[edytuj] Tomiki poetyckie
- Obroty rzeczy (1956)
- Rachunek zachciankowy (1959)
- Mylne wzruszenia (1961)
- Było i było (1965)
- Poezje wybrane (1976)
- Odczepić się (1978)
- Wiersze wybrane i dobrane (1980)
- Oho (1985)
- Moja świadomość tańczy
[edytuj] Tomy wierszy i prozy
- Rozkurz (1980)
- Stara proza i nowe wiersze (1984)
- Teatr Osobny (1973)
- Obmapywanie Europy. Aaameryka. Ostatnie wiersze (1988 – pośmiertnie)
- Ach gdyby nawet piec zabrali
- Namuzowywanie
- Ja stróż latarmik nadaję z mrówkowca
[edytuj] Tomy prozatorskie
- Pamiętnik z powstania warszawskiego (1970)
- Donosy rzeczywistości (1973)
- Szumy, zlepy, ciągi (1976)
- Zawał (1977)
