Naczelny Prokurator
Z Wikipedii
Naczelny Prokurator – w II Rzeczypospolitej naczelny organ prokuratury i zwierzchnik prokuratorów.
Urząd utworzony w 1919 r. na mocy art. 4 zd. 1 Dekretu z dnia 8 lutego 1919 r. w przedmiocie ustroju Sądu Najwyższego (Dz.Pr.P.P. Nr 15, poz. 199), utrzymany następnie przez art. 231 Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 lutego 1928 r. — Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 12, poz. 93 ze zm.). W obu tych regulacjach funkcję Naczelnego Prokuratora sprawował z urzędu Minister Sprawiedliwości. Organem pomocniczym Naczelnego Prokuratora był Nadzór Prokuratorski.
Naczelny prokurator | Okres sprawowania urzędu |
---|---|
Aleksander Meysztowicz | 02.10.1926 - 22.12.1928 |
Stanisław Car | 22.12.1928 - 29.12.1929 |
Feliks Dutkiewicz | 29.12.1929 - 17.03.1930 |
Stanisław Car | 29.03.1930 - 04.12.1930 |
Czesław Michałowski | 04.12.1930 - 15.05.1936 |
Witold Grabowski | 16.05.1936 - 30.09.1939 |
[edytuj] Zobacz też
- lista zwierzchników prokuratury w Polsce
- Minister Sprawiedliwości
- Naczelny Prokurator Wojskowy
- Nadzór Prokuratorski
- Pierwszy Prokurator Sądu Najwyższego
- Prokurator Generalny
- Prokurator Krajowy
Aleksander Meysztowicz • Stanisław Car • Feliks Dutkiewicz • Stanisław Car • Czesław Michałowski • Witold Grabowski