Natężenie pola magnetycznego

Z Wikipedii

Natężenie pola magnetycznego – to wielkość wektorowa charakteryzująca pole magnetyczne, w ogólnym przypadku określana z użyciem prawa Ampera wzorem:

$\oint\limits_C \mathbf{H} \cdot d\mathbf{l} = I$

gdzie:

$\mathbf{H}$ - natężenie pola magnetycznego,

I

- prąd przepływający przez powierzchnię ograniczoną krzywą C.

Jego jednostką w układzie SI jest A/m (amper na metr).

Natężenie pola magnetycznego nie zależy od właściwości magnetycznych środowiska. W materiałach anizotropowych i bezstratnych, czyli niewykazujących pętli histerezy, wektory natężenia pola magnetycznego i indukcji magnetycznej mają ten sam zwrot i kierunek. W materiałach nieliniowych wykazujących pętlę histerezy (np. ferromagnetykach) wektor indukcji może mieć inny kierunek lub zwrot ze względu na energię anizotropii, indukowane prądy wirowe itp. Wartość kąta zawartego między wektorem natężenia pola i indukcji magnetycznej jest w pewnym sensie miarą strat mocy występujących w takim materiale.

Natężenie pola magnetycznego jest wielkością charakteryzującą pole magnetyczne niezależną od własności materiału - wartością zależną jest natomiast indukcja magnetyczna.

[edytuj] Związek z indukcją magnetyczną

Między indukcją magnetyczną (B) a natężeniem pola magnetycznego (H) zachodzi relacja:

$\mathbf{B} = \mu \mathbf{H} \$

gdzie

$\ \mu$ - przenikalność magnetyczna ośrodka, wyrażona w henrach na metr.

W ogólnym przypadku przenikalność magnetyczna jest tensorem, a w przypadku materiałów liniowych liczbą (skalarem).

[edytuj] Dla cewki

Dla cewki bez rdzenia, dla której długość jest dużo większa niż jej średnica, natężenie pola magnetycznego w środku geometrycznym cewki wynosi:

$H = \frac{N \cdot I}{l}$

gdzie: H - natężenie pola [A/m], N - liczba zwojów cewki (wielkość bezwymiarowa), I - natężenie prądu elektrycznego płynącego przez cewkę [A], l - długość cewki [m] (w tym przypadku równoznaczna z długością drogi magnetycznej).