Nathanael Greene
Z Wikipedii
| Nathanael Greene | |
 Charles Willson Peale: Portet gen. Greene'a z roku 1783 |
|
| Data urodzenia | 7 sierpnia 1742 |
| Miejsce urodzenia | Potowomut w Rhode Island |
| Data śmierci | 19 czerwca 1786 |
| Miejsce śmierci | Londyn |
| Bitwy | Bitwa pod Eutaw Springs, Bitwa pod Guilford Court House |
| Stopień wojskowy | generał-major |
Nathanael Greene (ur. 7 sierpnia 1742 r., zm. 19 czerwca 1786) generał Armii Kontynentalnej w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Na początku wojny Greene był szeregowym członkiem milicji stanowej w Rhode Island; w czasie wojny awansował, przy poparciu Waszyngtona do stopnia generała-majora i jednego z najlepszych dowódców w czasie wojny. Greensboro, trzecie co do wielkości miasto stanu Karolina Południowa, zostało nazwane jego imieniem.
Syn kwakierskiego farmera i kowala, urodził się w Potowomut w kolonii brytyjskiej Rhode Island. Sam zdobywał wykształcenie, szczególnie interesując się matematyką, historią i prawem. Pastor Ezra Stiles, późniejszy rektor uniwersytetu w Yale, wywarł ogromny wpływ na dalsze życie Greene'a.
W roku 1770, Greene przeprowadził się do Coventry, gdzie pracował, do śmierci ojca, w rodzinnej odlewni metali. Wkrótce został wybrany do lokalnego zgromadzenia ustawodawczego i był wybierany ponownie w latach 1771, 1772 i 1775. Sympatyzował z wigami, lub – jak ich powszechnie nazywano – patriotami, partią dążącą do wyzwolenia spod jarzma korony brytyjskiej. W roku 1774, ożenił się z Catharine Littlefield z Block Island. Jej ciotka, Catherine Ray, była bliską przyjaciółką Benjamina Franklina.
W maju 1775 został mianowany (od razu ze stopnia szeregowca!) generałem tzw. Rhode Island Army of Observation sformowanej w odpowiedzi na oblężenie Bostonu przez Brytyjczyków. Następnie został mianowany generałem brygady Armii Kontynentalnej przez Kongres Kontynentalny 22 czerwca 1775 roku. Waszyngton nominował Greene'a komendantem Bostonu w marcu 1776 roku.
9 sierpnia 1776, został mianowany jednym z czterech generałów-majorów i postawiony na czele oddziałów Armii Kontynentalnej na Long Island, gdzie zbudował fortyfikacje wówczas znane jako Fort Putnam, a obecnie Fort Greene Park na wschód od Brooklynu.
Był głównym orędownikiem wycofania się z Nowego Jorku i spalenia miasta, by stało się bezużyteczne dla Brytyjczyków. W dniu 25 października 1776 roku, przejął od generała Israela Putnama dowództwo nad umocnieniami Fortu Washington. Był niewątpliwie odpowiedzialny za utracenie tej pozycji, ale utrzymał się na stanowisku za poręczeniem Waszyngtona.
Przegrał wiele bitew, ale Waszyngton wspierał go w każdej sytuacji. Pod koniec wojny (1781) został mianowany dowódcą armii na południu, gdzie jego operacje (mimo przegrania wszystkich bitew) osłabiały niewielkie siły brytyjskiego generała Cornwallisa, co w konsekwencji doprowadziło do zakończenia wojny i ostatecznego zwycięstwa.
[edytuj] Bibliografia
- David McCullough, 1776, New York, Simon & Schuster, 2005. ISBN 0-7432-2671-2
[edytuj] Linki zewnętrzne
- A letter from Nathaniel Green Listy generała Greene'a
