Nell Hall Hopman
Z Wikipedii
Nell Hall Hopman, właściwie Eleanor Mary Hall Hopman (ur. w 9 marca 1909 w Sydney, zm. 10 stycznia 1968 w Hawthorn) - wybitna australijska tenisistka, dwukrotna wicemistrzyni wielkoszlemowego Australian Open, zwyciężczyni turniejów w grze podwójnej i mieszanej.
Nell była jedną z wielu znanych tenisistek Australii w latach 1930 - 1960. W wielkoszlemowym Australian Open w tym okresie nie wystąpiła tylko raz - w 1932 roku. Jej najlepszymi osiągnięciami były dwa finały - w 1939 przegrany z Emily Hood Westacott oraz w 1947, kiedy odniosła porażkę z Nancye Wynne Bolton. Startowała także w pozostałych trzech imprezach Wielkiego Szlema, a jej największym sukcesem była czwarta runda Wimbledonu w 1947. Po raz ostatni zagrała singla na Roland Garros 1966, mając 57 lat. Odpadła już w pierwszej rundzie.
Nie był to jednak jej ostatni start wielkoszlemowy, kilka miesięcy później wystąpiła bowiem jeszcze na US Open w grze podwójnej kobiet razem z Arklay Richards. Deblistki odpadły także w pierwszym meczu.
Nell Hall Hopmana znana jest przede wszystkim z osiągnięć w grze podwójnej i mieszanej. W 1954 roku zdobyła deblowe mistrzostwo Roland Garros, partnerując Maureen Connolly. W finale pokonały debel francuski, Suzanne Schmitt i Maude Galtier. Hopman trzykrotnie dochodziła do decydujących meczów gry podwójnej Australian Open, ale wszystkie je przegrała. Po raz pierwszy była w finale w 1935 roku z Louise Bickerton, następnie w latach 1937 z Emily Hood Westacott i 1955 z Gwen Thiele.
W boku męża, wybitnego tenisisty australijskiego, Harrego Hopmana, zdobyła cztery wielkoszlemowe mistrzostwa w grze mieszanej. Wszystkie zwyciężyli w Australii, przegrywając jedynie w 1940 roku. W 1935 zostali wicemistrzami Wimbledonu, pokonani przez Dorothy Round Little i Freda Perrego.
Nell Hopman zmarła w 1968 roku wskutek nieudanej operacji usunięcia guza mózgu, jaką przeszła dwa lata wcześniej.
