Fred Perry

Z Wikipedii

Frederick John Perry (ur. 18 maja 1909 w Stockport, zm. 2 lutego 1995 w Melbourne) - tenisista brytyjski, zwycięzca ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz świata w tenisie stołowym.

Był synem Samuela Perry'ego, działacza związkowego i członka Izby Gmin z ramienia Partii Pracy. Początkowo uprawiał z dużym powodzeniem tenis stołowy, sięgając po kilka medali mistrzostw świata – w Sztokholmie w 1928 po srebro w deblu (z Charlesem Bullem) oraz brąz w grze mieszanej (z Winifred Lang) i w rywalizacji drużynowej, w Budapeszcie w 1929 po złoto w grze pojedynczej oraz medale brązowe w deblu (z Bullem) i drużynie. Był również kilkakrotnie mistrzem Anglii. W wieku 18 lat rozpoczął treningi tenisowe, którym z czasem poświęcił się całkowicie.

Pierwszy sukces w tenisie ziemnym odniósł w 1930, wygrywając międzynarodowe mistrzostwa Argentyny. W krótkim czasie przebił się do ścisłej czołówki światowej i w 1931 znalazł się wśród najlepszych dziesięciu tenisistów świata. W 1932 był w finale debla na Wimbledonie (w parze z George'em Patrickiem Hughesem). W 1933 wygrał po raz pierwszy mistrzostwa USA, a rok później odniósł już trzy wielkoszlemowe zwycięstwa – mistrzostwa USA, Australii i Wimbledon. W 1935 wygrał także mistrzostwa Francji, jako pierwszy zawodnik w historii tenisa odnosząc zwycięstwa we wszystkich turniejach wielkoszlemowych. Nie udało mu się jednak uczynić tego w ciągu roku, co stało się kilka lat później udziałem Amerykanina Dona Budge'a. Na drodze Perry'ego do Wielkiego Szlema w 1934 stanął w ćwierćfinale mistrzostw Francji Włoch Giorgio de Stefani.

Poza zwycięstwem w Paryżu wygrał w 1935 także Wimbledon. Łącznie triumfował w grze pojedynczej na tym turnieju trzy razy, pokonując w kolejnych finałach Jacka Crawforda (1934) i Gottfrieda von Cramma (1935, 1936). Jako syn związkowca przełamał stereotyp angielskiego mistrza tenisowego – bogatego arystokraty. Stał się na długie lata symbolem sukcesu tenisa brytyjskiego; od jego zwycięstwa na Wimbledonie w 1936 Wielka Brytania nie doczekała się kolejnego mistrza swojego najważniejszego turnieju. Perry grał także skutecznie w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa. Odniósł 45 zwycięstw w 52 pojedynkach (34 zwycięstwa w 38 meczach singlowych), prowadząc zespół narodowy do zdobycia trofeum w 1933. Brytyjczycy przełamali tym samym okres dominacji francuskich muszkieterów tenisa, a zarazem ponad 20-letni czas własnych porażek w Pucharze. Obecność Perry'ego w drużynie przesądziła o skutecznej obronie Pucharu Davisa w trzech kolejnych latach, do 1936 włącznie.

Dominacja Perry'ego na światowych kortach trwała do 1936, kiedy wygrał on po raz trzeci Wimbledon i mistrzostwa USA. Wygrał łącznie osiem turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, a dalsze sześć dołożył w deblu i mikście, partnerując Hughesowi oraz Dorothy Round, Sarah Palfrey i Betty Nuthall. W 1937 Perry zakończył karierę amatorską i przeniósł się do USA, gdzie występował w zawodowym cyrku pod patronatem Billa Tildena. Stoczył m.in. ponad 150 pojedynków ze swoim poprzednikiem w roli mistrza Wimbledonu, Ellsworthem Vinesem. W 1938 i 1941 zdobywał mistrzostwo USA zawodowców.

Poślubił aktorkę amerykańską Helen Vison i przyjął obywatelstwo USA, w czasie II wojny światowej służył w armii amerykańskiej. W 1947 ostatecznie zakończył karierę sportową; rok później założył firmę produkującą konfekcję sportową Fred Perry Sportswear. Komentował również tenis w radiu dla rozgłośni BBC oraz publikował artykuły w czasopismach sportowych. W 1975 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame, a w 1984 przy kompleksie tenisowym Wimbledonu odsłonięto jego pomnik.

W styczniu 1995 Perry gościł w Melbourne w czasie turnieju Australian Open; w hotelu doznał złamania żeber i zmarł wskutek powikłań kilkanaście dni później.

Fred Perry był zawodnikiem praworęcznym. Jego najsilniejszym uderzeniem na korcie był forhend, a dobrą grę wspierał odpornością psychiczną. Jako pierwszy zawodnik stosował z powodzeniem uderzenia w pełnym biegu. Niezależnie od tego wyróżniał się na korcie regularnością gry i harmonijnością zagrań.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:

• mistrzostwa Australii
  • gra pojedyncza – zwycięstwo 1934, finał 1935
  • gra podwójna – zwycięstwo 1934 (z George'em Patrickiem Hughesem), finał 1935
• mistrzostwa Francji
  • gra pojedyncza – zwycięstwo 1935, finał 1936 (porażka z von Crammem)
  • gra podwójna – zwycięstwo 1933 (z Hughesem)
  • gra mieszana – zwycięstwo 1932 (z Betty Nuthall)
• Wimbledon
  • gra pojedyncza – zwycięstwo 1934, 1935, 1936
  • gra podwójna – finał 1932 (z Hughesem)
  • gra mieszana – zwycięstwo 1935, 1936 (oba z Dorothy Round)
• mistrzostwa USA
  • gra pojedyncza – zwycięstwo 1933, 1934, 1935
  • gra mieszana – zwycięstwo 1932 (z Sarah Palfrey)

Źródła:

• Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979

[edytuj] Linki zewnętrzne

• sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame