Nirvana Sutra
Z Wikipedii
Nirvāna Sūtra (pełna nazwa: skt. Mahāyāna Mahāparinirvāna Sūtra) – jeden z najważniejszych tekstów buddyzmu Mahāyāna i Vajrayāna, w którym Budda przedstawia ostateczne objaśnienie swojej nauki, przekazane w ostatni dzień i noc przed jego odejściem i ostatecznym oświeceniem (skt. parinirvana).
Nauki tej sutry prezentują poprawne i dogłębne wskazówki na temat wcześniej przedstawionych nauk o "braku ja" i "pustości" zjawisk. Koncepcja "pustości" jest tutaj objaśniana jako "pustość" od tego co złożone, bolesne i przemijające, nie zaś jako "pustość sama w sobie". Budda naucza również, że "brak ja" oznacza w rzeczywistości błąd polegający na utożsamianiu swojej własnej esencji z przemijającymi zjawiskami i niezdolnością do identyfikacji z "prawdziwym ja" – naturą buddy.
Centralne znaczenie dla nauczania tej sutry ma koncepcja natury buddy (skt. Tathagatagarbha) jako jedynej rzeczywistej absolutnej prawdy, która jest najgłębszą esencją umysłu każdej istoty.
[edytuj] Literatura anglojęzyczna
- The Mahayana Mahaparinirvana Sutra in 12 Volumes, translated by Kosho Yamamoto and edited by Dr. Tony Page (Nirvana Publications, Londyn, 1999-2000).
