Nunchaku
Z Wikipedii
Nunchaku - rodzaj broni obuchowej w formie dwóch pałek połączonych ze sobą za pomocą łańcucha lub linki (dziś nylonowej, dawniej wykonanej z włosów z końskiego ogona lub, jak podają inne źródła[potrzebne źródło], włosów żony). Istnieje błędna teoria, iż broń powstała ze zwykłego cepa, którym młócono ryż, lecz żaden z wielkich mistrzów Kobudo w Japonii (IOKA), jej nie potwierdza. Najbardziej prawdopodobną wersją, którą akceptuje International Okinawa Kobudo Association , jest ta, że nunchaku pochodzi z mocowania trzymającego Okinawskie konie (muge) oraz ta, potwierdzana przez takich mistrzów jak Miyagi i Ikeda, iż nunchaku zostało skopiowane z chińskiej broni przywiezionej przez chińskich imigrantów.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Podczas okupacji Okinawy która miała miejsce około 360 lat temu noszenie broni takiej jak broń palna, miecz czy pika było jej mieszkańcom zabronione. W związku z brakiem możliwości używania tego typu broni okinawańczykom pozostało tylko ich własne ciało i narzędzia stosowane do pracy w polu. Z tego powodu w tym czasie doszło do bardzo intensywnego rozwoju karate i kobudo, rozwijano intensywnie nie tylko metody walki swoim ciałem ale także niepozornymi przedmiotami takimi jak cep, sierp czy kij. Jednak Okinawa nigdy nie była bogatym krajem i na początku okupacji Japońskiej w XVII wieku wręcz stało się ubogie. Farmerzy pracowali od świtu do zmierzchu tylko po to by nakarmić samych siebie. Wieśniacy nie mieli czasu i mocy by praktykować sztuk walki i tym bardziej by opracować mądry system walki .
To szlachta opracowała systemy walki Okinawskiej. Arystokraci Okinawscy (kazouku) praktykowali sztuki walki głównie jako sposób spędzania czasu. Ale dla służącej szlachty shizoku, wiedza o sztukach walki była zmuszana, gdyż wielu z nich służyło rządowi jako armia, oficerowie policji, zbieracze podatków itd. Patrząc na drzewo genealogiczne jakiegokolwiek stylu Okinawskiego Karate lub Kobudo, widzimy że założycielami stylu był ktoś ze szlacheckiej rodziny .
Po latach okupacji Japońskiej, szlachta shizoku popadła w niełaskę króla, z powodu braku funduszy. Została ona zdegradowana do poziomu zwykłych obywateli. Wielu wieśniaków nie było zachwyconych poznaniem nowych sąsiadów (A dawnych prześladowców) i starali się wyrzucić gości z wioski. Owe spotkania, często kończyły się walkami. Liczba złodziei i rabusiów również wzrosła w kraju, gdzie żywność była w cenie. Więc jako rezultat tych zdarzeń i biegów losowych, szlachta musiała sobie przypomnieć sztuki walki. Szlachetni oczywiście woleli walczyć mieczami, niż gołymi rękami, ale przez wpadnięcie w niełaskę oni również zostali pozbawieni przywileju noszenia broni. Uzbrajali się więc we wszystko co znajdowali pod ręką. Tym sposobem Okinawska Szlachta pozbawiona swej stali, opracowała bronie z tego co pozostało w zasięgu ich wzroku.
Nunchaku wbrew pozorom nie było popularną bronią w Okinawie. Faktem które przemawia za tym to, że nie istnieje dzisiaj żadne znane Tradycyjne kata Okinawskie z użyciem nunchaku. W kontraście można podać, że obecnie znamy z dwa tuziny tradycyjnych kata z kijem. Brak popularności nunchaku prawdopodobnie zawdzięcza swojej małej efektywności jeżeli za przeciwnika ma się uzbrojonego w kij agresora lub w inną broń długiego zasięgu. W Okinawie stosowana była jako narzędzie do ochrony przed rabusiami/napastnikami.
[edytuj] Budowa
Nunchaku składa się z dwóch pałek i mocowania. Standardowe wymiary nunchaku wynoszą:
- Długość pałki: 30 cm (od 25 cm do 35 cm)
- Długość mocowania: 14 cm (od 12 cm do 16 cm)
- Średnica pałki: 28 mm (od 25 mm do 34 mm)
Części nunchaku można również podzielić na :
- Linkę (himo) lub łańcuch (kusari)
- Górny koniec (kontoh)
- Dziurę (ana)
- Powierzchnię górną (jokon-bu)
- Powierzchnię środkową (chokon-bu)
- Powierzchnię dolną (kikon-bu)
- Dolny koniec (kontei)
Pałki od nunchaku mogą mieć kształt okrągły lub ośmiokątny a mocowaniem może być linka lub łańcuch. Istnieją również pałki stożkowe (średnica przy zakończeniu jest większa niż przy mocowaniu). Inną podgrupę tych pałek stanowią pałki trapezowe – ich cechą charakterystyczną jest to, że średnica rośnie ku końcowy pałki. Dzięki temu zabiegowi trenuje się dużo przyjemniej.
Generalnie możemy dokonać podziału pozostałych pałek na:
- Każda pałka składana z osobna
- Obie pałki składane w jedną
- Obie pałki składane w jedną, tworzą one wtedy tonfę
- Pałki silikonowe
- Pałki treningowe
[edytuj] Trening
Żeby nunchaku było naprawdę skuteczne w walce potrzebne są lata treningów. Posługiwanie się tą bronią nie jest w brew pozorom takie proste jak się wydaje. Trening nią można podzielić na dwa zasadnicze kierunki:
- Free style
Ten kierunek treningu nastawiony jest na efektowne i szybkie techniki, z których nie wszystkie mają praktyczne zastosowanie w walce i slużą głównie celom pokazowym. Nunchaku przeznaczone do free stylu również ma inną wagę i budowę niż nunchaku do walki
- Combat
Jest to pierwotny kierunek treningu w którym to nunchaku było używane do walki. Wymaga on wielu lat ciężkich treningów. Nunchaku przeznaczone do tego typu treningu ma również inną masę i budowę w stosunku do nunchaku free stylowego
Współcześnie sztukę walki nunchaku ćwiczy się w ramach treningu uzupełniającego w karate, oraz jako jedno z podstawowych narzędzi kobudo.
[edytuj] Sytuacja prawna
Publiczne używanie metalowej lub drewnianej wersji nunchaku jest karalne. Wersja treningowa (piankowa) jest dozwolona.
