Okręty podwodne typu Tambor

Z Wikipedii

Okręty podwodne typu Tambor

USS "Grayling"
Opis
Producent	Stany Zjednoczone
Klasa	okręt podwodny
Służba
Użytkownik	U.S. Navy
Działania zbrojne
II wojna światowa

Okręty podwodne typu Tambor to typ amerykańskich okrętów podwodnych używanych podczas II wojny światowej. Okręty typu Tambor były rozwinięciem poprzedniego typu - Salmon. Natomiast rozwinięciem okrętów typu Tambor był typ Gato.

[edytuj] Historia

Wczesne okręty podwodne z czasów I wojny światowej przydzielane do eskortowania floty handlowej wykazywały minimalną przydatność do powstrzymywania ataków wroga na konwoje. Pomimo faktu, że niemieckie U-Booty udowodniły poza wszelkimi wątpliwościami, że żadna marynarka wojenna nie mogłaby być potęgą światową bez okrętów podwodnych to rola Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w kontrolowaniu Pacyfiku musiała zostać ponownie przemyślana, na nowo opracowana. Po pierwszej wojnie światowej, korzystając z pomysłów III Rzeszy, US Navy zaczęła rozszerzać znaczenie okrętów podwodnych. Jednakże długo nie mogła wyprodukować odpowiedniego okrętów spełniającego wcześniej założone wymagania. Dopiero w późnych latach 20. XX wieku projektanci Marynarki Wojennej opracowali plany praktycznej floty okrętów podwodnych. Flota okrętów podwodnych zaczyna się praktycznie od budowy okrętów typu Porpoise lub typu "P" oraz typu Salmon / Sargo lub "S" w latach 1933-35.

W 1939 r. zespół Thomasa Harta opracował plany szybkiego, zwrotnego okrętu podwodnego, rozpoczynając nowy typ okrętów nazwany Tambor lub typem "T". Nowy okręt o 91 m długości oraz wyporności 1500 ton (w porównaniu z typem V, długość 116 m oraz wyporność 2000 ton) stał się idealny na długie wojenne patrole.

Do sukcesu typu Tambor przyczynił się rozwój silnika Diesla opracowanego na zlecenie amerykańskiego przemysłu kolejowego. Wyposażone w cztery nowe silniki diesla okręty mogłyby rozwijać prędkości do 20 węzłów (37 km / h) i miały zasięg do 10 000 mili (16 000 km) bez awarii silnika, które nękały ich poprzedników. Układ wewnętrznych przyrządów, ogólna sylwetka i kadłub odróżniały okręty typu Tambor od wcześniejszych typów Salmon / Sargos. Typ "T" po raz pierwszy zaprezentował podwójny kadłub oraz oddzielną sterownię jak w niemieckich U-bootach. Była to ostatnia faza rozwoju okrętów podwodnych Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych przed wprowadzeniem typu Gato w 1942 r.

[edytuj] Dane techniczne

USS Triton (SS-201)

Stocznie: Electric Boat (SS 198-200; 206-208), Portsmouth (SS 201,202,209,210), Mare Island (SS 203, 211)
Liczba okrętów: 12 okrętów podwodnych zbudowanych w latach 1939-40.
Wyporność: 1475 t (wynurzony),
2370 t (zanurzony)
Długość: 93.8 m
Szerokość: 8.3 m
Zanurzenie: 4.6 m
Głębokość zanurzenia (testowa): 75 m
Prędkość: 20 węzłów (37 km/h) wynurzony, 9 węzłów (17 km/h) zanurzony
Zasięg: 12,000 mil morskich przy prędkości 10 węzłów (18,000 km przy prędkości 17 km/h) wynurzony
Maksymalna długość zanurzenia: 48 godzin.
Objętość zbiornika paliwa: 93,993 do 96,365 galonów amerykańskich (356 do 365 m³)
Czas patrolowania: 75dni
Załoga: 6 oficerów i 54 marynarzy
Uzbrojenie:
- 10 wyrzutni torped 533 mm) (6 przednich, 4 tylne) z zapasem 24 torped;
- 1 x 3 in (76 mm)/50 calibre, 2x0.5" (12.7mm) & 2x0.3" (7.62mm)
Maszynownia:
- 4 x 1350 koni mechanicznych (1 MW) silnik Diesla (General Motors w SS 198-200 & 206-208, Fairbanks-Morse w SS 201-203 & 209-211), 2 * 1370 koni mechanicznych (1020kW) General Electric silnik elektryczny