Ordynacja próchnowska

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Ordynacja próchnowska to ordynacja rodowa utworzona testamentem w 1875 przez Emilie z Goetzendorf – Grafowskich hrabinę Skórzewską, dla swojego wnuka Zygmunta Potulickiego, pod warunkiem noszenia przez niego nazwiska Potulicki – Skórzewski przez każdego ordynata. Choć status ordynacji zatwierdził już w 1876 roku cesarz Wilhelm I Hohenzollern, to próbowały ją obalić pozostałe córki fundatorki. Proces był długi, kosztowny, ale ostatecznie sądy utrzymały istnienie ordynacji. Jego koszta zmusiły rodzinę do sprzedaży majątku Jeziory Wielkie.

Ordynacja próchnowska obejmowała około 6367 ha,. ale zarówno pierwszy, jak i drugi ordynat słynęli ze złego gospodarowania i często ordynacja była z zarządzie sądowym. Ordynacja istniała formalnie do 1945 roku gdy uległa likwidacji w wyniku reformy rolnej

[edytuj] Ordynaci

• Zygmunt hr. Potulicki – Skórzewski z Więcborka (1851-1911), wnuk fundatorki i I ordynat
• Jerzy hr. Potulicki – Skórzewski z Więcborka (1894-1950), syn poprzedniego, II ordynat.