Orgelbewegung

Z Wikipedii

Orgelbewegung – styl w budownictwie organowym, który narodził się i obowiązywał głównie w Niemczech w połowie XX wieku.

Jednym z jego prekursorów był Albert Schweitzer. Za umowną datę narodzin Orgelbewegung uważa się rok 1927, kiedy to odbył się kongres, na którym ogłoszono jego idee i zasady. Twórcy stylu zanegowali obowiązujące wówczas tendencje w budownictwie organowym, a zwłaszcza romantyzm, postulowali natomiast powrót do tradycji baroku. Nie do końca rozumieli ją jednak, gdyż nie była wtedy gruntownie zbadana, i stąd organy inspirowane założeniami Orgelbewegung posiadają cechy stylowe charakterystyczne zarówno dla późnego romantyzmu (intonacja), jak i dla baroku (mała ilość głosów podstawowych wobec przewagi samodzielnych alikwotów). Na fali zmian proponowanych przez ten ruch, wdrożono na nowo zarzuconą od dziesięcioleci trakturę mechaniczną, którą z powodzeniem stosuje się do dziś. Pod koniec XX wieku Orgelbewegung wyszedł ostatecznie z mody. Do najważniejszych organmistrzów tworzących niemal wyłącznie w duchu tego stylu należeli: Paul Ott (Getynga), Karl Kemper (Lubeka), Karl Schuster, oraz Joseph Goebl. Oprócz tego Orgelbewgung wywarł wpływ na niemal wszystkich organmistrzów niemieckich. W Polsce pewne inspiracje tym stylem spotyka się w twórczości Czesława Kruszewskiego.