Oswald Frank

Z Wikipedii

Oswald Frank (ur. 28 lutego 1882 w Rawie Ruskiej, zm. 7 grudnia 1934 w Poznaniu) - kapitan piechoty Cesarskiej i Królewskiej Armii i generał brygady Wojska Polskiego.

Kształcił się we Lwowie. Od 1903 oficer piechoty c.k. armii. Ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. W 1912 przez pięć miesięcy pełnił służbę w Biurze Wywiadowczym Dowództwa I Korpusu w Krakowie. Podczas I wojny światowej walczył jako dowódca kompanii na froncie rosyjskim. Kapitan z 1917.

12 stycznia 1919 przyjęty do Wojska Polskiego. Pozostawał bez przydziału w Stacji Zbornej Oficerów w Krakowie. Następnie przydzielony do batalionu zapasowego 12 Pułku Piechoty. Od 17 lutego 1919 do 23 maja 1920 dowodził batalionem 12 Pułku Piechoty na wojnie z bolszewikami. Ranny, od 23 maja do 5 września 1920 przebywał w szpitalu. 6 września tego roku został dowódcą batalionu zapasowego 12 Pułku Piechoty. W 1920 awansowany na pułkownika. Zweryfikowany ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919. Pułkiem dowodził do marca 1927. 1 września 1921 został dowódcą 12 Pułku Piechoty. Z dniem 1 marca 1925 "odkomenderowany dla czasowego pełnienia w zastępstwie obowiązków dowódcy piechoty dywizyjnej" 6 Dywizji Piechoty w Krakowie. ^[1] 19 marca 1927 mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 10 Dywizji Piechoty. 24 grudnia 1929 wyznaczony został na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 1 stycznia 1930 awansowany na generała brygady. 12 lipca 1932 powołany został na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Obowiązki na tym stanowisku pełnił do swojej śmierci. Zmarł 7 grudnia 1934. Pochowany w Poznaniu.

Odznaczenia: Virtuti Militari, Krzyż Walecznych dwukrotnie, Krzyż Zasługi złoty.

[edytuj] Bibliografia:

• T. Kryska Karski T. Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej wyd. Editions Spotkania Warszawa 1991
• Henryk P Kosk: Generalicja polska t. 1 wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998
• Rocznik Oficerski 1928, s. 113, 159

Przypisy