Płyta indoaustralijska

Z Wikipedii

Płyta indoaustralijska – kontynentalna płyta tektoniczna, która prawdopodobnie dzieli się na dwie mniejsze płyty: australijską i indyjską, będącą najmniejszą płytą kontynentalną. Indie, Sahul (czyli dawny kontynent obejmujący Australię, Nową Gwineę i Tasmanię), Nowa Zelandia i Nowa Kaledonia stanowią fragmenty prehistorycznego superkontynentu Gondwany, do którego należała również południowa Afryka, Ameryka Południowa i Antarktyda.

Od wschodu i północnego wschodu graniczy ona z płytą pacyficzną, od południa z płytą antarktyczną, od zachodu z płytą indyjską, która graniczy z płytą arabską na zachodzie i afrykańską na południowym zachodzie. Od północy płyta indyjska naciska na płytę eurazjatycką, czego efektem jest wypiętrzanie pasm górskich Himalajów i Hindukuszu.

Od strony północno-zachodniej płyta graniczy z płytą euroazjatycką poprzez Archipelag Sundajski. Granica dzieląca obie płyty niemalże pokrywa się linią Lydekkera biegnącą wzdłuż izobaty 200m, która wyznacza zachodnią granicę kontynentu australijskiego w plejstocenie (kiedy poziom morza był znaczacznie niższy).^[1]

Przypisy