Pałac Scheiblerów
Z Wikipedii
Pałac Scheiblerów nr rej. A/81 z 20.01.1971 |
|
 Widok współczesny |
|
| Miejsce | Łódź Polska |
| Adres | ulica Piotrkowska 266 |
| Projekt | Hilary Majewski i Franciszek Chełmiński |
| Rozpoczęcie budowy | 1844 |
| Ukończenie budowy | 1882 |
| Ważniejsze przebudowy | 1891, 1894 i 1897 |
| Pierwszy właściciel | Karol Gebhardt |
| Kolejni właściciele | Leonard Fessler, Karol Scheibler (junior), Politechnika Łódzka |
Pałac Scheiblerów przy ulicy Piotrkowskiej 266 w Łodzi
Kamienica została zbudowana w 1844 roku przez ówczesnego właściciela - fabrykanta Karola Gebhardta, według projektu Ludwika Bethiera i Stanisława Balińskiego. W końcu lat czterdziestych XIX wieku kamienica była uważana za najładniejszą przy ulicy Piotrkowskiej.
Elegancki budynek z neoklasycystyczną elewacją ozdobioną ośmioma pilastrami rozdzielającymi okna i dwuspadowym dachem.
Od 1852 właścicielem kamienicy został drukarz Leonard Fessler, który zamieszkiwał ją przez niespełna trzydzieści kolejnych lat. W 1880 Karol Scheibler dla swojej rodziny odkupił najelegantszy klasycystyczny dom mieszkalny w Łodzi. Niewątpliwie usytuowanie domu odgrywało tutaj niebagatelną rolę. Zamykał on od strony zachodniej całą posiadłość Scheiblerów, jak również był wizytówką od strony głównego traktu miasta. Być może początkowo był przeznaczony dla córki Emmy i jej męża Jerzego von Kramsta, jednak od 1886 roku zamieszkał w nim syn Karol Scheibler junior, generalny spadkobierca firmy, zaś Kramstowie wyjechali z Łodzi i mieszkali w Katowicach.
W rok po nabyciu, stał się on własnością powstałego wówczas Towarzystwa Akcyjnego Manufaktur Bawełnianych Karola Scheiblera, a w roku 1921 wyłączono go z nowopowstałej spółki Scheibler & Grohman i ponownie został własnością prywatną spadkobierców Karola Scheiblera.
Po śmierci Karola Scheiblera dom został w roku 1891 przebudowany. Kilku architektów (H. Majewski, F. Chełmiński) pracowało na jego współczesny wizerunek. W ciągu kolejnych lat Scheiblerowie poddali go kilku przebudowom (m.in. dobudowano wieżę w południowej części), które przekształciły budynek w miejski pałac o neorenesansowym charakterze. Obecną elektryczną formę nadały mu dwie kolejne przebudowy w latach 1894 i 1897. Przebudowa w roku 1894, według projektu Franciszka Chełmińskiego, powiększyła go w kierunku południowym o trzy osie. W narożniku wzniesiono wieżę zwieńczoną hełmem w kształcie ostrosłupa, pokrytego łuską z blachy cynkowej. Hełm zwieńczono masztem z chorągiewką i datą 1894. Kolejna rozbudowa nastąpiła w roku 1897. Pałac powiększono od strony północnej o parterową dobudówkę, mieszczącą salon od ulicy a ogród zimowy od podwórza. Wnętrza były bogato dekorowane, sztukatorskie sufity pokryte były polichromią, do dziś są zachowane tylko w niektórych pomieszczeniach. Główna klatka schodowa z drewnianymi schodami i tralkową balustradą ozdobiona była witrażami zachowanymi fragmentarycznie. Wnętrza zostały prawie zupełnie zniszczone, w niektórych pokojach zachowały się częściowo sztukaterie oraz piece i kominki. Program układu wnętrz jest mało czytelny, ponieważ przez działania późniejszych użytkowników, m. in. Studium Wojskowego Politechniki Łódzkiej, zatraciły swój charakter i funkcję.
Obecnie w pałacu mieści się Wydział Organizacji i Zarządzania Politechniki Łódzkiej.
