Padew Narodowa

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dodania linków wewnętrznych. Jeśli możesz, dodaj je teraz.
Linki do innych haseł: hasło, hasłowy, hasłami zapisujemy jako [[hasło]], ''[[hasło]]wy'', '''[[hasło|hasłami]]'''.

Współrzędne: 50°26' N 21°30' E50.4333333 21.5 (Padew Narodowa)

Padew Narodowa

Jan Rup

50° 26' N
21° 30' E

Liczba
mieszkańców (2006)
• liczba ludności

2300

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

39-340

Tablice rejestracyjne

RMI

Położenie na mapie Polski

Padew Narodowa

Strona internetowa wsi

Padew Narodowa – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie mieleckim, w gminie Padew Narodowa.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

Miejscowość jest siedzibą gminy Padew Narodowa. W Padwi znajduje się kościół w stylu romańskim. Jego wnętrze jest w stylu barokowym - obecnie sanktuarium św. Antoniego z Padwy.

[edytuj] Kościół w Padwi Narodowej

[edytuj] Historia Kościoła

W połowie XII wieku nie było jeszcze w Polsce podziału administracyjnego na parafie i okręgi dekanalne. Dla zaradzenia potrzebom duchowym ludności, biskupi nadawali duchownym kościołów książęcych i prywatnych obok prawa odprawiania służby bożej, także prawo udzielania sakramentów świętych. Szczególnie odnosiło się to do chrztu św., a także do prawa sprawowania duszpasterstwa. Dzięki tym prawom i przywilejom owe kapelanie grodowe przekształciły się w drugiej połowie XII wieku w parafie. Stąd to rozchodziła się nauka Ewangelii na całą okolicę, dopóki nie powstały w promieniu grodów nowe środowiska wiary dla mniejszych obszarów. Około 1440 roku parafia padewska obejmowała tylko wieś Padew (do końca średniowiecza) wchodziła w skład archidiakonatu sandomierskiego i była jedną z parafii w jego obrębie. Rawski określa jej początki na połowę XIV wieku. Pierwsza, pisana wzmianka, mówiąca o powstaniu i istnieniu kościoła pw. św. Bartłomieja Apostoła w Padwi pochodzi z roku 1470 (wzmianka zapisana w kronikach Jana Długosza). Kościół ten pierwotnie mógł być kościołem filialnym, który przekształcony został w parafialny. Ksiądz Jan Potyrała podaje, że Padew samodzielną parafią została dopiero w 1510 roku, a oficjalnego potwierdzenia dokonał król Zygmunt Stary w dzień św. Andrzeja Ap. w Krakowie, rozszerzając jej przywileje. W roku 1626 i 1628 bp M. Szyszkowski włączył tymczasowo do Padwi parafie Baranów i Dymitrów. Pierwszy kościół prawdopodobnie ufundowany był przez króla Władysława Jagiełło. S. Mateszew podaje datę tej fundacji na rok 1414 i łączy ją z budową kościoła przez plebana Bartłomieja z Rudnika, przy czym zaznacza, że nie jest ona pewna. Udokumentowana pierwsza wzmianka, z której dowiedzieć się można o powstaniu i istnieniu kościoła p.w. św. Bartłomieja Apostoła pochodzi z 1470 roku. Ten pierwszy kościół mógł być kościołem filialnym i na pewno wyglądem nie mógł odbiegać od modelu małopolskich, drewnianych kościółków średniowiecznych. Kościoły te różniły się od następnych wznoszonych po nich, konstrukcją dachów.Kolejny kościół, jaki był w Padwi – to kościół drewniany, ufundowany przez króla Zygmunta Starego. Kościół ten w 1649 roku został powiększony. Wydłużeniu uległo prezbiterium. Inicjatorem tej rozbudowy był sam król Jan Kazimierz. Losy tego kościoła były tragiczne. Prawdopodobnie został on spalony w czasie wojen szwedzkich i najazdu wojsk siedmiogrodzkich Rakoczego. W niecałe dziesięć lat później wystawiono nową świątynię.

[edytuj] Wnętrze kościoła

Wnętrze kościoła jest urządzone z myślą, aby pomóc wchodzącym do niego w modlitwie i skupieniu myśli na obecności Boga. W kościele parafialnym w Padwi ściany świątyni są w kolorze jasnego beżu, sklepienia natomiast jasnej bieli. Gzymsy kolumn i pilastrów również utrzymane w bieli powodują, że kościół nabiera przejrzystości, a wyposażenie na tym tle jest bardzo czytelne. Całość wnętrza kościoła można podzielić na trzy główne części: miejsce dla ołtarza i kapłanów tzw. prezbiterium, miejsce dla ludu Bożego, czyli nawa i przedsionek kościoła zwany też kruchtą. Poza tym do prezbiterium przylega z jednej strony zakrystia, z drugiej kaplica św. Antoniego. Nad wejściem do nawy głównej umieszczony jest balkon, zwany chórem muzycznym. Przedmioty stanowiące wyposażenie wszystkich tych części kościoła w Padwi pochodzą z różnych okresów czasu. Można powiedzieć, że jest to przedział wiekowy od XVII wieku do współczesności. Mamy tu renesansowe tabernakulum skrzyniowe, barokowe ołtarze, obrazy i rzeźby, jak również przykłady malarstwa współczesnego. W większości te przedmioty pochodzą ze starego drewnianego kościoła i mimo iż różnią się wiekiem i stylem, to jednak stanowią harmonijną całość.

[edytuj] Duchowni

Analizując przeszłość parafialną w Padwi stwierdzić można, że urząd proboszcza tej parafii Padew obsadzony był od około 1440 r., kiedy to proboszczem był prawdopodobnie niejaki Mojżesz. Daty końca jego urzędowania nie ma jednak odnotowanej. W wykazie księży proboszczów pracujących przy parafii padewskiej ks. Potyrała podaje Alberta Kissowskiego 1521 -?, Bartłomieja Wrońskiego 1592 -?, Stanisława Czeczugę 1628 -?. Dzięki spisowi inwentarza z 1673 r. określa się dokładnie czas pasterzowania ks. Łukasza Włodarkiewicza, który objął funkcję proboszcza w 1673 r..Jego to staraniem zaprowadzono w parafii pierwsze księgi ochrzczonych, począwszy od roku 1673. Bezpośrednim następcą ks. Włodarkiewicza na beneficjum w Padwi był ks. Kazimierz Górecki, postać bliżej nieznana. Rządził parafią od 1685 do 1702 r. Kolejni proboszczowie padewscy to ks. Stanisław Malinowski (1702 – 1711), ks. Wawrzyniec Bombicki (1712 – 1718). Od 1719 r. na czele parafii stanął ks. Marek Bombiński. Pozostawił po swoim duszpasterzowaniu duży ślad. Zadbał o zewnętrzny i wewnętrzny wygląd świątyni. Odnowił dach, pokrywając go nowym gontem, dokonał reparacji ogrodzenia cmentarnego. Kolejni proboszczowie odnotowani to Kasper Ząbkowski (1726 – 1748), Stanisław Wojkowski (1740 – 1746), Wojciech Tęczyński (1746 – 1778), Ignacy Kociubiński (1778 – 1782), Jakub Barth (1782 – 1785), Jan Michałkiewicz (1785 – 1805), Piotr Męciński (1805 – 1837). Następnym proboszczem był ks. Michał Dutka, który na urzędzie pozostawał przez 11 lat, od 1838 – 1849. Proboszczem w latach1850 – 1885 był ks. Jan Berski, uprzednio pełniący obowiązki wikariusza ekspozyta w Chorzelowie w latach 1835 – 1850 . Po śmierci ks. Berskiego probostwo w Padwi objął ks. Wilhelm Skopiński, mianowany przez biskupa Ignacego Łoboza. Dużą rolę odegrał ks. Skopiński już jako młody kapłan, ponieważ zainicjował budowę nowego kościoła, która trwała 8 lat i zakończona została w 1886 r. Proboszczem w Padwi był od 1886 do 1930. Całe kapłańskie życie spędził w Padwi. Następcą ks. Skopińskiego został ks. Władysław Lassowski, który nieprzerwanie przez 15 lat, od 1930 do 1945 r. duszpasterzował na ziemi padewskiej. Zginął tragicznie na skutek wybuchu miny w 1945 r. Kolejnym proboszczem był ks. Jan Kic. Pracował w latach 1945 – 1984. Zasługą jego było odbudowanie wieży kościelnej po zniszczeniach II wojny światowej, poprawienie elewacji zewnętrznej kościoła, konserwacja organów. Ks. Kic był również inicjatorem budowy domu katechetycznego, kościoła w Zachwiejowie, nowego ogrodzenia kościoła. Następnie funkcję proboszcza objął ks. Stanisław Pietrzak i pełnił ją od roku 1984 do 1992. Jego staraniem dokonano gruntownego remontu elewacji kościoła. Po jego odejściu proboszczem parafii został ks. Józef Bukowiec. Urodzony 29 stycznia 1937 r. w Wojakowej, wyświęcony 29 maja 1966 r. Jego staraniem wygląd kościoła, zwłaszcza wewnętrzny, znacznie się zmienił.