Wikipedysta:Paddy/opór bierny

Z Wikipedii

Obywatelskie nieposłuszeństwo („civil disobedience”) - dobrowolne działanie w imię wspólnych, społecznie użytecznych celów, wartości, z poszanowaniem podstawowych zasad życia społecznego jako brak zgody na istniejący kształt życia publicznego, u którego podstaw leży poszanowanie potrzeb i dążeń jednostki.

Spis treści 1 Definicja 2 Nieposłuszni 2.1 Świat 2.2 Polska 3 Formy akcji bez przemocy 4 Sposoby działania

[edytuj] Definicja

Nowożytna historia obywatelskiego nieposłuszeństwa sięga połowy XIX wieku i mniej więcej od 150 lat kolejni badacze próbują zdefiniować to zjawisko. H.D. Thoreau uważał, że na specyficzną formę obywatelskiego nieposłuszeństwa, składają się dwa elementy: łamanie prawa oraz oczekiwanie kary. Dla innych ideą tą są różne formy oporu niezgodne z prawem, lecz nie używające przemocy. Najpopularniejsze definicje przedstawili:

• John Rawls - określił obywatelskie nieposłuszeństwo jako działanie otwarte, polityczne, negujące przemoc, świadomie łamiące pewne nakazy. Celem bywa zmiana jakiegoś prawa lub postanowienia władz.
• Charles Bay - sprowadził obywatelskie nieposłuszeństwo do jakiegokolwiek aktu czy postępowania będącego publiczną niesubordynacją wobec prawa lub polityki sankcjonowanej przez oficjalne władze państwowe, jeśli to działanie jest rozmyślne, rozumiane przez działających jako nielegalne lub sporne z punktu widzenia legalności, mające za przedmiot pewne określone cele publiczne i realizowane za pomocą starannie wybranych i określonych środków.
• Per Herngren - wyznaczył 5 przesłanek konstytuujących działanie jako obywatelskie nieposłuszeństwo: działanie ma charakter otwarty i wolny; za podstawę uznaje się nieużywanie przemocy; działanie jest bezprawne lub też występuje przeciw jakiemuś prawu lub postanowieniu; bezpośrednim celem działania jest zmiana lub podtrzymanie pewnych zachowań społecznych; osobiste konsekwencje są istotnym elementem działania i niosą ze sobą ważne przesłanie.

[edytuj] Nieposłuszni

Najczęściej stosowaną formą obywatelskiego nieposłuszeństwa jest odmowa płacenia podatku. Ta forma walki z państwem ma już pewną tradycję i stosowana była m.in. przez abolicjonistów. Niewątpliwie tym, który odcisnął piętno na tej formie protestu był H.D. Thoreau autor eseju "O obywatelskim nieposłuszeństwie" (1849).

[edytuj] Świat

• Henry David Thoreau (1817-1862) - odmówił płacenia podatków na wojnę protestując przeciw niewolnictwu, szykanowaniu Indian w Stanach Zjednoczonych i przeciw amerykańskiej inwazji na Meksyk.
• Karol Marks (1818-1883) - próbował nakłaniać obywateli niemieckich do niepłacenia podatku wojennego podczas Wiosny Ludów w 1848.
• Lew Tołstoj (1828-1910) - w szeregu traktatów społeczno-politycznych, poddawał ostrej krytyce państwo i jego instytucje. W pamflecie "Nie mogę milczeć" (1908), opowiedział się przeciwko represjom i karze śmierci.
• Mahatma Gandhi (1869-1948) - kierował kampanią na rzecz praw robotników i chłopów, bojkotu towarów angielskich i zachodniego sposobu ubierania się. W 1930 zorganizował tzw. marsz soli. Metody walki o niepodległość Indii ograniczał do demonstracji, pochodów, odmowy posłuszeństwa władzom, np. w sprawie płacenia podatków, wykonywania zarządzeń, podejmowania pracy, głosowania w wyborach, czy bojkotu państwowych instytucji.
• Martin Luther King jr. (1929-1968) - walczył o równouprawnienie czarnoskórych mieszkańców USA. Stworzył filozofię wywierania nacisku zgodną z zasadami nie stosowania przemocy, poprzez takie środki jak bojkot czy strajk okupacyjny, zajmowanie miejsc przeznaczonych dla białych (tzw. sit-ins) i marsze.

[edytuj] Polska

• Artykuły henrykowskie w 1573 r. przy okazji elekcji Henryka III Walezego (gdzie wprowadzono idee konstytucjonalizmu jako formy ograniczania władzy królewskiej) zapisano, że w przypadku nieprzestrzegania przez monarchę praw i przywilejów szlacheckich szlachta miała prawo wypowiedzenia posłuszeństwa królowi (rokosz).
• Tadeusz Rejtan (1742-1780) w 1773 r. jako poseł nowogrodzki wzbraniając się przed uznaniem konfederacji wraz z garstką przyjaciół posłów okupował salę sejmowej i starał się nagłośnić sprawę na forum opinii publicznej. Próbował także akcji bezpośredniej zagradzając przejście własnym ciałem.
• Edward Abramowski (1868-1918) Za niezbywalne składniki indywidualnej wolności człowieka uznawał m.in. nieograniczoną wolność słowa, druku, zebrań, strajków, stowarzyszeń, sumienia i religii, nietykalność osoby i domu oraz wolność nauczania – wzywał do walki z naruszającym te wolności rządem carskim.
• Jacek Kuroń (1934-2004) wielokrotnie aresztowany przez służby bezpieczeństwa PRL za działalność

polityczno-społeczną. Współautor "Listu otwartego do partii", organizator strajków studenckich, jeden z założycieli KOR-u, internowany podczas stanu wojennego, autor wielu tekstów projektujących i wyjaśniających formy działania i cele opozycji demokratycznej.

Zachowanie polskiego społeczeństwa w czasie stanu wojennego (noszenie czarnych ubrań, wstążeczek, oporników, plakietek „Solidarności”) również możemy zaliczyć do działań w ramach obywatelskiego nieposłuszeństwa.

Po 1989 r. w Polsce obywatelskie nieposłuszeństwo (w formie nieodprowadzania podatków) próbowano zastosować przeciwko ustawie „aborcyjnej”, czy w propozycji kamieniczników zapowiadających łamanie ustawy o czynszu regulowanym.

Niewątpliwie najgłośniejsze akcje obywatelskiego nieposłuszeństwa w Polsce związane były z akcjami bezpośrednimi organizacji proekologicznych:

• protest przeciwko budowie elektrowni atomowej w Żarnowcu,
• akcja „Tama Tamie” w Czorsztynie
• obrona Góry Świętej Anny przed budową autostrady.

[edytuj] Formy akcji bez przemocy

Akcje bez przemocy mogą przybrać różną formę. Gene Sharp wyróżnił 198 typów akcji z zastosowaniem obywatelskiego nieposłuszeństwa. Lista ta jest z pewnością inspirującym bankiem pomysłów, jednak dana forma oporu może mieć szczególne znaczenie w danym społeczeństwie i zupełnie inne w innych miejscach.

Obywatelskie nieposłuszeństwo może przyjąć następujące formy:

• Protest – pokojowe, symboliczne akty wyrażające sprzeciw lub odmienne stanowisko, wychodzące jednak poza prostą ekspresję werbalną, np.: publiczne przemówienia, petycje i listy otwarte, rezygnacja ze stanowisk, zwracanie odznaczeń.
• Samodoskonalenie – bardziej radykalne formy protestu, np. głodówki, samospalenie.
• Niewspółdziałanie – czyli celowe odrzucenie przyjętych dotychczas form współpracy ze stroną, z którą jest się w konflikcie. Jako formy niewspółdziałania można wymienic: nonkooperację społeczną (np. ostracyzm, bojkot uroczystości, odmowa partycypacji w pewnych instytucjach), ekonomiczną (np. bojkoty ekonomiczne, strajki, odmowa płacenia podatków) i polityczną (bojkot organów władzy, wyborów, organizacji itp.)
• Interwencje – ujawnienie konfliktu, który do tej pory był niezauważany przez opinię publiczną. Celem takiej akcji, jest doprowadzenie rokowań, nadanie sprawie takiego dramatyzmu, by nie można jej było dłużej ignorować.

[edytuj] Sposoby działania

O powodzeniu lub niepowodzeniu obywatelskiego nieposłuszeństwa decyduje w dużym stopniu postawa opinii publicznej. Dlatego tak ważne jest przygotowanie akcji, zarówno jej uczestników, ale także trzeciej "niezainteresowanej" strony konfliktu. Dopóki opór przeprowadzany jest otwarcie, nawet osoby postronne wciągane są w dialog. Ten fakt chroni grupy protestujące przed izolacją i wytworzeniem swej własnej moralności. Efektywność obywatelskiego nieposłuszeństwa polega na tym, że moralnie prowokuje nawet biernych obserwatorów. Przez kontrast z tym, co jest uznane za niewłaściwe, obywatelskie nieposłuszeństwo jawi się społeczeństwu jako moralnie właściwy sposób walki.

W dobie mediów elektronicznych największy oddźwięk mają niewątpliwie akcje bezpośrednie, które mogą być wyrażone w różnych postaciach, a mają wzbudzić zainteresowanie opinii publicznej i przedstawić społeczeństwu poglądy uczestników protestu. Najczęściej stosowanymi formami są:

• Ukrywanie uchodźców – przeprowadzone oficjalnie i publicznie udzielanie schronienia osobom, którym grozi wydalenie z kraju. Celem jest doprowadzenie do uzyskania przez uchodźcę azylu czy zasygnalizowanie problemu uchodźców (np. akcje „Nikt nie jest nielegalny”).
• Przymierze (ruch solidarnościowy) – w ciągu paru lat może zgromadzić wielu członków i sympatyków. Do rządu kieruje się listy osób, które deklarują poparcie protestu lub udział w „obywatelskim nieposłuszeństwie”.
• Rozbrojenie (akcje lemieszy) – czyli zniszczenie lub usunięcie z broni paru elementów. Równocześnie można przeprowadzić akcje o charakterze symbolicznym np. sadzenie drzew.
• Blokada – utrudnianie lub uniemożliwienie dostępu osobom lub pojazdom do blokowanego obiektu.
• Okupacja – to sytuacja, gdy grupa ludzi przedostaje się na teren, na którym zachodzi jakaś destrukcyjna działalność. Okupacja może w praktyce funkcjonować jako blokada. Przepisy bezpieczeństwa mogą zabronić na przykład jakiejś działalności, dopóki na danym terenie znajdują się ludzie. Można połączyć ją z mini-blokadami wybranych maszyn.
• Obozy – popularna na Zachodzie odmiana okupacji polega na budowie obozu (stacjonarnego lub czasowego) w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca, w którym odbywa się kontestowana działalność.
• Odmowa współpracy – jest formą, która nie wymaga gruntownego przygotowania i może być przeprowadzona spontanicznie, której celem jest albo wywalczenie prawa do zwolnienia z części obowiązków, albo dążenie do zaprzestania w ogóle jakiejś działalności.
• „Szwejkizm” – wykonywanie poleceń w sposób nader pedantyczny i traktując je jak najbardziej dosłownie doprowadzając przez to do ich niewykonalności. Postawa Szwejka stosowana otwarcie i powszechnie może być doskonałym uzupełnieniem odmowy współpracy.
• Odmowa odbycia służby wojskowej – poborowy nie zgłasza się na wezwanie lub też powiadamia pisemnie komisję, że odmawia służby gdyż godzi to w jego przekonania, czasami publicznie pali książeczkę wojskową.
• Sabotaż – czyli postępować wbrew woli właścicieli fabryk. Obecnie najczęściej stosowaną metodą stało się zmniejszanie tempa pracy. Może mieć zastosowanie w sytuacji, gdy w przypadku stosowania innych form obywatelskiego nieposłuszeństwa ryzyko byłoby zbyt duże.