Pancerniki typu Delaware
Z Wikipedii
| Pancerniki typu Delaware | |
 |
|
| Opis typu | |
|---|---|
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | standardowa: 20 380 ton wojenna: 22 400 ton |
| Długość | 158,1 m |
| Szerokość | 25,98 m |
| Zanurzenie | 8,33 m |
| Napęd | 25 000 ihp (18 650 kW), 2300 ton węgla |
| Prędkość | 21 węzłów |
| Załoga | 933 ludzi |
 Galeria w Wikimedia Commons |
|
Pancerniki typu Delaware – typ amerykańskich pancerników z okresu I wojny światowej. Był drugim typem drednotów służących w United States Navy. Okręt był uzbrojony w 10 dział kal. 305 mm i mógł płynąć z prędkością przekraczającą 20 węzłów. W skład typu wchodziły dwa okręty: USS "Delaware" (BB-28) i USS "North Dakota" (BB-29).
Spis treści |
[edytuj] Założenia
Zaskoczony wodowaniem brytyjskiego HMS "Dreadnought" i mający zbyt mało dobrych informacji na temat tego okrętu US Navy i Kongres doszły do wniosku, że jest on znacznie lepszym pancernikiem, niż dwa okręty typu South Carolina, będące w tym czasie w końcowej fazie budowy. Był to ostatni przypadek, gdy Kongres narzucił limity tonażu okrętu wojennego, poza limitami wynikającymi z traktatów[1]. W rzeczywistości nowe okręty amerykańskie ustępowały głównie pod względem prędkości[1]. Zamówienie na nowe okręty opiewało na pancernik "wyposażony w ciężki pancerz i tak silne uzbrojenie jakie ma jakikolwiek okręt tej klasy na świecie. Ma mieć także największą możliwą prędkości i największy promień działania"[1][2].
[edytuj] Projekt
Pancernik typu Delaware był znacząco lepiej uzbrojony w porównaniu ze swoimi poprzednikami. Jedynym ograniczeniem ze strony Kongresu były koszty: kadłub i maszyny napędowe nie mogły kosztować więcej niż 6 milionów dolarów. Okręty miały dwa dodatkowe działa kal. 305 mm, artylerię średniego kalibru złożoną z dział 127 mm zamiast 76 mm. Był także szybszy o 2,5 węzła. W ramach eksperymentu okręty otrzymały różne maszyny: Delaware był wyposażony w maszynę potrójnego rozprężania, "North Dakota" w turbiny Curtissa (początkowo projektu bezprzekładniowego, następnie wymieniono je na turbiny z przekładniami). Okazało się że USS "North Dakota" (BB-29) ma o 30 % krótszy zasięg (5000 mil morskich kontra 7000 mil) w porównaniu z USS "Delaware" (BB-28). Duży promień skrętu był wymagany we wszystkich projektach amerykańskich okrętów wojennych. Wszystkie amerykańskie pancerniki miały być projektowane w taki sposób, by mogły przepłynąć Pacyfik i walczyć z siłami morskimi Japonii[3]. Nowe pancerniki miały jednopokładową konstrukcję (przywrócono pełny pokład na rufie) i kubryk, by zredukować wrażliwość na stan morza.
Doświadczenie z okrętami tego typu potwierdziło, że pokład okrętu był zalewany falami w każdym stanie morza poza spokojnym morzem. Głównym uzbrojeniem przeciw niszczycielom były działa kal. 127mm/50 zamontowane na sponsonach. Działa te były najbardziej efektywne w odległości 5000 m, co było głównym czynnikiem decydującym o zainstalowaniu akurat ich[1]. Czternaście takich dział było zamontowanych w następujący sposób: 2 z przodu na głównym pokładzie, 10 na sponsonach po bokach i 2 na rufie w pobliżu wieży głównej nr 5. Wieże z przodu zostały przeniesione na nadbudówkę po próbach morskich[1]. Sponsony na których zamontowano artylerię średniego kalibru znajdowały się jeden pokład poniżej głównego. ??? i zaburzały przepływ fal, co powodowało dodatkowe komplikacje i opóźnienia w projektowaniu [1].Tak jak na innych wczesnych drednotach pancerz pokładu był bardzo cienki: miał 1,5 cala, a nad maszynownią i magazynami 2 cale. Oceniano, że ogień będzie prowadzony z odległości mniejszej niż 10 000 metrów. Na takich odległościach trafienie w pokład byłoby rzadkie[4]. Zmiany w technologii konstruowania pancerników były tak szybkie, że drednoty po 10 latach od zwodowania były już jednostkami przestarzałymi.
[edytuj] Operacja
USS Delaware płynął w czasie prób z prędkością 21 węzłów przez 24 godziny, by udowodnić, że ma prędkość i sprawność porównywalną z systemem potrójnego rozprężania pary. Doświadczenia operacyjne z wszystkimi silnikami tego typu na służbie na Pacyfiku były zniechęcające, więc US Navy chciała wprowadzić nową technologię[5]. Okręty często pływały do Europy, były częścią Szóstej Eskadry Bojowej (ang. Sixth Battleship Squadron) brytyjskiej Grand Fleet w czasie I wojny światowej[6]. W 1919 oba okręty miały niedostateczne uzbrojenie – nowsze pancerniki używały dział kal. 342 mm, 356 mm, 381 mm. Oba okręty pod koniec służby były trzymane w pobliżu amerykańskich wód terytorialnych i używane jako okręty szkolne. USS "Delaware" został zezłomowany w 1924 a USS "North Dakota" w 1931. Turbiny z tego ostatniego zostały przeniesione na USS Nevada (BB-36), którego maszyny były już zużyte[6].
[edytuj] Bibliografia
U.S. Battleships: An Illustrated Design History Norman Friedman ISBN 0-87021-715-1
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 U.S. Battleships: An Illustrated Design History Norman Friedman P65 ISBN 0-87021-715-1
- ↑ Carrying as heavy armor and as powerful armament as any known vessel of its class, to have the highest practicable speed and the greatest practicable radius of action.
- ↑ U.S. Battleships: An Illustrated Design History Norman Friedman s. 69 ISBN 0-87021-715-1
- ↑ U.S. Battleships: An Illustrated Design History Norman Friedman s. 101 ISBN 0-87021-715-1
- ↑ U.S. Battleships: An Illustrated Design History Norman Friedman s.69 ISBN 0-87021-715-1
