Pancerniki typu South Carolina

Z Wikipedii

Opis typu
Pancerniki typu South Carolina

Zbudowane okręty	2
Planowane okręty	2
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa:16000 ton
Długość	138 m
Szerokość	24,4 m
Zanurzenie	7,45 m
Napęd	system potrójnego rozprężania pary 16 500 ihp (12,3 MW)
Prędkość	18,79 węzłów (próby USS "Michigan")
Zasięg	6950 mil
Załoga	51 oficerów i 881 podoficerów i marynarzy
Uzbrojenie	8 x 305 mm, 22 x 76 mm, 2 × 533 mm wyrzutnie torped

Pancerniki typu South Carolina – typ amerykańskich pancerników z okresu I wojny światowej składający się z dwóch jednostek: USS "South Carolina" (BB-26) i USS "Michigan" (BB-27). Oba okręty zostały zaprojektowane zgodnie z zasadą all-big-gun przed HMS "Dreadnought", ale ich budowa posuwała się zbyt wolno i "Dreadnought" wszedł do służby przed nimi (w 1906).

[edytuj] Projekt

Idea pancernika wyposażonego w jednolitą artylerię głównego kalibru była omawiana na łamach Proceedings (oficjalnej publikacji U.S. Naval Institute) od 1902. Nowe pancerniki znacznie różniły się pod względem projektu i charakterystyk w stosunku do Connecticut – poprzedniego typu pancernika. Było to odmienne podejście do projektu, niż prezentowane przez Brytyjczyków, którzy zaprojektowali swój okręt od początku. Projekt amerykański miał cechy wszystkich wczesnych okrętów liniowych US Navy. Jedną z takich cech był duży zasięg operacyjny. Parametry okrętów zostały ograniczone przez limit 16 000 ton narzucony przez Kongres na podstawie wielkości poprzedniego typu pancerników amerykańskich – Connecticut. To spowodowało, że Amerykanie musieli skonstruować jednostkę o wyporności 16 000 ton, przy czym projektanci mieli już problemy przy wyporności 18 000 ton. Okręt został zmniejszony o jeden pokład, a artyleria średniego kalibru została ograniczona do dział kal. 3 cale. Prędkość została określona na 18,5 węzła. Okręty miały bardzo małą wolną burtę, przez co ich pokłady były często zalewane przez fale. Następny typ okrętów miał wyporność większą o ponad 4000 ton, by zlikwidować błędy powstałe przy projektowaniu okrętów typu South Carolina.

[edytuj] Maszynownia

Z powodu wymogu dużego zasięgu nowe okręty miały maszyny potrójnego rozprężania o mniejszej mocy, ale bardziej wydajne, zamiast nowych i szybszych turbin parowych zamontowanych na Dreadnought. Taki układ maszynowni został powtórzony jedynie na czterech kolejnych okrętach amerykańskich (USS "Delaware" (BB-28), USS "New York" (BB-34), USS "Texas" (BB-35) i USS "Oklahoma" (BB-37)).

[edytuj] Pancerz

Okręty otrzymały pancerz zapewniający lepsze zabezpieczenie w stosunku do swojego brytyjskiego rówieśnika, miały grubszy pancerz boczny, a wszystkie magazyny zostały przesunięte dalej od burt. Pomimo tego ten typ pancerników miał takie same problemy z cienkim pancerzem pokładowym i pokrywami wież artyleryjskich jak wszystkie inne wczesne drednoty.

[edytuj] Uzbrojenie

Typ miał zostać wyposażony w najnowsze uzbrojenie. Miały być także zastosowane pojedyncze działa kal. 12 cali w miejsce podwójnych 8 calowych na wieżach nadbudówki. Działa 7 calowe, jako słabo spisujące się, miały być usunięte. Jednak odrzut okazał się zbyt wielkim problemem i działa kal. 12 cali umieszczono w wieżach ustawionych wzdłuż linii symetrii (w superpozycji). Taki układ zastosowano na wszystkich kolejnych amerykańskich pancernikach. Pozwalał on na oddanie salwy burtowej ze wszystkich czterech wież oraz na ograniczenie wyporności do zadanej przez Kongres. Okręty miały taką samą salwę burtową jak Dreadnought, posiadając jedną wieżę mniej, uniknięto zastosowania wież położonych w pobliżu bocznych krańców kadłuba. Pojawiały się wątpliwości dotyczące siły oddziaływającej na okręt w momencie, gdy działa miałyby strzelać na wprost przed dziób, ale okazało się, że nie jest to poważnym problemem. Wieże umieszczone w superpozycji okazały się satysfakcjonujące w służbie i wszystkie przyszłe pancerniki amerykańskie były w taki system wyposażone. Brytyjskie okręty otrzymały tylko takie wieże dopiero przy projekcie HMS "Neptune ", który został zbudowany w 1911.

[edytuj] Działania

W czasie pierwszej wojny światowej oba okręty operowały wraz z predrednotami z powodu małej prędkości. Oba zostały zezłomowane zgodnie z ustaleniami traktatu waszyngtońskiego.