USS North Dakota (BB-29)

Z Wikipedii

Historia
USS North Dakota (BB-29)

Położenie stępki	16 grudnia 1907
Wodowanie	10 listopada 1908
Oddanie do służby	11 kwietnia 1910
Wycofanie ze służby	22 listopada 1923
Status okrętu	sprzedany na złom 16 marca 1931
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	20 000 (long) ton (20 300 ton metrycznych)
Długość	158,1 m
Szerokość	26,0 m
Zanurzenie	8,2 m
Prędkość	21 węzłów (39 km/h)
Załoga	933 ludzi
Uzbrojenie	10 × 305 mm, 14 × 127 mm^[1], 4 działa 3-funtowe 2 × 533 mm podwodne wyrzutnie torped
Galeria w Wikimedia Commons

USS North Dakota (BB-29) – amerykański pancernik typu Delaware. Był pierwszym okrętem United States Navy noszącym nazwę pochodzącą od stanu Północna Dakota. Stępkę okrętu położono 16 grudnia 1907 w Fore River Shipbuilding Company w Quincy (Massachusetts). 10 listopada 1908 został zwodowany, matką chrzestną była pani Mary Benton. Jednostka weszła do służby 11 kwietnia 1910 w Bostonie. Pierwszym dowódcą został Commander Charles P. Plunkett.

8 września 1910 okręt ucierpiał w wyniku eksplozji zbiornika z ropą i wywołanego tym zdarzeniem pożaru. Sześciu członków załogi^[2] otrzymało Medal Honoru za "wybitne bohaterstwo w czasie wykonywania obowiązków" (ang. "for extraordinary heroism in the line of his profession").

W pierwszych latach służby "North Dakota" operował w składzie Floty Atlantyku wzdłuż wschodniego wybrzeża USA i na Morzu Karaibskim. Pierwszy raz na europejskie wody wypłynął 2 listopada 1910. Odwiedził wtedy Anglię i Francję, po czym wrócił na zimowo-wiosenne manewry na Karaibach. W 1912 i 1913 w lecie brał podchorążych (ang. midshipmen) United States Naval Academy na rejsy szkoleniowe na wody Nowej Anglii. 1 stycznia 1913 dołączył do honorowej eskorty "Natal", gdy ten brazylijski statek wchodził do portu w Nowym Jorku, mając na pokładzie ciało Whitelawa Reida, ambasadora amerykańskiego w Brazylii.

Gdy nieporozumienia i tarcia pomiędzy USA i Meksykiem narastały "North Dakota" popłynął do Vera Cruz. Okręt zawinął tam 26 kwietnia 1914, pięć dni po tym jak amerykańscy marynarze rozpoczęli okupację miasta. 16 października wrócił do Norfolk. Z powodu zagrożenia wojną wprowadzono intensywniejszy program szkoleniowy dla okrętów. Gdy Stany zjednoczone weszły do I wojny światowej pancernik przebywał na ćwiczeniach artyleryjskich w zatoce Chesapeake Bay.

W czasie wojny "Notrh Dakota" operowała głównie na rzece York w Wirginii i w pobliżu Nowego Jorku, szkoląc artylerzystów i mechaników do rozrastającej się floty. 13 listopada 1919 wyszedł z Norfolk, by przewieść do Włoch szczątki ambasadora tego kraju w USA. Gdy był na Morzu Śródziemnym, odwiedził Ateny, Konstantynopol, Walencję i Gibraltar, po czym wrócił na Karaiby na doroczne wiosenne manewry. W lecie w 1921 wziął udział w testach bombowych armii i marynarki amerykańskiej. W czasie testów, które odbyły się w pobliżu Virginia Capes, zatopiono niemieckie okręty "Frankfurt" i "Ostfriesland" by zademonstrować potencjalne możliwości samolotów w walce z okrętami. W ciągu następnych dwóch lat pancernik ponownie odbywał letnie rejsy szkoleniowe z kadetami. Podróż w 1923 zakładała postoje w Skandynawii, Szkocji i Hiszpanii.

"North Dakota" został wycofany ze służby w Norfolk 22 listopada 1923 wraz z innymi pancernikami, zgodnie z ustaleniami traktatu waszyngtońskiego. Jego nazwę skreślono z rejestru 7 stycznia 1931, a okręt został sprzedany na złom 16 marca 1931. Turbiny parowe z tej jednostki zamontowano na pancerniku USS "Nevada" (BB-36).

Model pancernika znajduje się na wystawie w North Dakota Heritage Center na terenie stanowego kapitolu w Bismarck (North Dakota).

Przypisy

↑ Breyer 1973 s. 189
↑ Chief Watertenders August Holtz i Patrick Reid, Chief Machinist's Mates Thomas Stanton i Karl Westa, Machinist's Mate First Class Charles C. Roberts i Watertender Harry Lipscomb