Papieska elekcja 1086

Z Wikipedii

Papieska elekcja 24 V 1086 – zakończyła się wyboremWiktora III na następcę Grzegorza VII po rocznej sediswakancji.

Spis treści

1 Śmierć Grzegorza VII
2 Kardynałowie elektorzy
3 Wybór Wiktora III
4 Linki zewnętrzne i bibliografia

[edytuj] Śmierć Grzegorza VII

Papież Grzegorz VII zmarł 25 maja 1085 roku na wygnaniu w Salerno. Przed śmiercią papież wskazał nazwiska trzech duchownych spośród których zalecał wybór swojego następcy. Byli to kardynał-biskup Ostii Odon de Lagery, biskup Lukki Anselmo oraz arcybiskup Lyonu Hugon. Rzym był w tym czasie pod kontrolą antypapieża Klemensa III, popieranego przez cesarza Henryka IV, toteż minął prawie rok zanim przystąpiono do elekcji następcy Grzegorza VII.

[edytuj] Kardynałowie elektorzy

Zgodnie z dekretem „In Nomine Domini” z 1059 tylko kardynałowie-biskupi byli elektorami papieża, choć musieli oni konsultować swój wybór także z kardynałami niższych rang (prezbiterami i diakonami). W 1086 było czterech kardynałów-biskupów:

Odon de Lagery – biskup Ostii

Giovanni – biskup Frascati

Giovanni – biskup Porto

Pietro Aldobrandini Igneo – biskup Albano

[edytuj] Wybór Wiktora III

Po śmierci Grzegorza VII Rzymianie wygnali z miasta antypapieża Klemensa III, umożliwiając powrót stronnikom zmarłego papieża. W maju 1086 do Rzymu wspólnie z wojskami normańskimi przybyli gregoriańscy kardynałowie, chcący dokonać wyboru nowej głowy Kościoła. Wśród nich był kardynał-prezbiter S. Cecilia Dezyderiusz, opat Monte Cassino i wikariusz papieski dla południowych Włoch. 24 maja 1086 w rzymskim kościele S. Lucia in Sepitisolio kardynałowie-biskupi nominowali na papieża właśnie Dezyderiusza, mimo że nie był on wśród kandydatówe wskazanych przez Grzegorza VII. Dezyderiusz jednak odmówił przyjęcia tiary, grożąc, że jeśli elektorzy będą próbowali go zmusić, powróci do klasztoru. Konsul Cencius zasugerował wówczas wybór biskupa Ostii Odona de Lagery, który jako jedyny z kardynałów-biskupów opowiedział się przeciwko zmuszaniu Dezyderiusza do akceptacji wyboru. Kandydatura Odona spotkała się jednak ze sprzeciwem większości kardynałów, którzy przywołali dawne kanony zabraniające translacji biskupa z jednej diecezji do drugiej. W tej sytuacji podtrzymano wybór Dezyderiusza i zmuszono go siłą go do akceptacji pod imieniem Wiktor III. Cztery dni później „gregorianie” musieli jednak uciekać z Rzymu do Terracina przed cesarskim prefektem Rzymu, zwolennikiem Klemensa III. W Terracina papież-elekt porzucił papieskie insygnia i wycofał się do swojego klasztoru Monte Cassino, gdzie trwał w uporczywej odmowie jeszcze przez dziesięć miesięcy. Dopiero w marcu 1087 na synodzie w Kapui zaakceptował swój wybór na głowę Kościoła. Katolickiego. Niedługo potem Normanowie ponownie usunęli z Rzymu antypapieża Klemensa III, dzięki czemu 9 maja 1087 Wiktor III został konsekrowany i koronowany w Bazylice św. Piotra na Watykanie.