Wiktor III

Z Wikipedii

Wiktor III
Imię łacińskie	Victor III
Data wyboru	24 maja 1086
Imię i nazwisko	Dauferio Epifani dei duchni di Benevento
Urodzony	1026 lub 1027 Benevento, Włochy
Zmarł	17 września 1087 Monte Cassino, Włochy

Bł. Wiktor III, (ur. w 1026 lub 1027 - zm. 17 września 1087 w Monte Cassino) - Na chrzcie otrzymał imię Laufer (Dauferiusz) pochodził z książęcej rodziny w Benewencie. Na świat przyszedł 1026 lub 1027 roku. Pragnął zostać zakonnikiem, ale jego rodzice nie wyrazili na to zgody. Posłuszny ich woli ożenił się, ale powołanie okazał się silniejsze. Po śmierci ojca porzucił rodzinę i rozpoczął życie pustelnika. Krewni żony odnaleźli go i siłą sprowadzili z powrotem. Widząc jednak jego cierpienie, zgodzili się, by wstąpił do benedyktynów. Wstąpił do klasztoru kontemplacyjnego w La Cawa, niedaleko Salerno. Tam przyjął imię Dezyderiusz. Później przeniósł się do klasztoru benedyktyńskiego na Monte Cassino. Trzy lata po tym fakcie został opatem.

Jako opat zaczął rozbudowywać klasztor. W tym celu sprowadził z Konstantynopola artystów. Już przebudowaną świątynię konsekrował papież Aleksander II. Opat Dezyderiusz rozbudował także benedyktyńską bibliotekę. Papież Mikołaj II mianował go kardynałem i wikariuszem papieskim klasztorów.

Dezyderiusz w rok po śmierci Grzegorza VII został wybrany na papieża 24 maja 1086, dzięki poparciu księcia Normanów, Jordana. Przyjął imię Wiktor.

Zanim został konsekrowany, zmuszono go do opuszczenia Rzymu. Papież elekt wrócił do klasztoru na Monte Cassino i ponownie objął funkcję opata. W marcu 1087 roku odbył się synod w Kapui, który potwierdził ważność wyboru Wiktora III. Biskupi ustalili, że papież elekt powinien wrócić i objąć urząd, mimo opozycji, której przewodził arcybiskup Lyonu Hugon. W tym czasie w Rzymie rządził Antypapież Klemens III. Normanowie usunęli uzurpatora i Wiktor III został konsekrowany 9 maja 1087 roku w Bazylice św. Piotra. W Rzymie pozostały wojska Klemensa III i mimo poparcia księcia Jordana z Kapui oraz Matyldy Toskańskiej Wiktor III nie był w stanie utrzymać władzy. Po tygodniu papież wrócił na Monte Cassino.

Matylda Toskańska usilnie namawiała go do powrotu i w rezultacie z jej pomocą papież wrócił do Rzymu przez morze, a potem usunął żołnierzy Klemensa III.

W czasie pontyfikatu Wiktora III z Pizy i Genui wyruszyła morska ekspedycja przeciw Saracenom. Zakończyła się ona w sierpniu 1087 roku zdobyciem Mahdii, położonej w zachodniej części Tunisu. Część łupów przekazano Bazylice św. Piotra.

Kiedy do Italii przybył cesarz Henryk IV, rozpoczęły się nowe rozruchy. I znowu papież schronił się w klasztorze benedyktyńskim. Na koniec sierpnia 1087 roku zwołał do Benewentu synod, na którym potwierdził dekret Grzegorz VII skierowany przeciw inwestyturze symonistów. Nałożył także anatemę na Klemensa III. Skrajni zwolennicy reformy gregoriańskiej zostali przez niego potępieni.

W trakcie synodu w Benewencie papież zachorował i wrócił na Monte Cassino. Usilnie zabiegał o pojednanie z Normanami. Jako głowa Kościoła nie zdołał wykorzystać swych talentów, gdyż kilka miesięcy później 16 września 1087 roku zmarł. Leon XIII beatyfikował Wiktora III w roku 1887. W opactwie na Monte Cassino spoczywają jego relikwie i od wieków otaczane są wielką czcią.

Liturgia wspomina go 16 września, w rocznicę jego śmierci.