Papieska elekcja 1153

Z Wikipedii

Papieska elekcja 8 VII 1153 – odbyła się po śmierci papieża Eugeniusza III i zakończyła wyborem kardynała Corrado Suburra, który przyjął imię Anastazy IV.

Spis treści

1 Śmierć Eugeniusza III
2 Kardynałowie-elektorzy
3 Wybór Anastazego IV
4 Przypisy
5 Źródła

[edytuj] Śmierć Eugeniusza III

Eugeniusz III, pierwszy papież z zakonu cystersów, zmarł 8 lipca 1153 w Tivoli. W trakcie niemal całego swego pontyfikatu miał on poważne problemy z komuną miejską w Rzymie i często musiał rezydować poza Wiecznym Miastem. Liderem stronnictwa przeciwnego świeckiej władzy papieża był Arnold z Brescii. Problemy Eugeniusza III z rzymianami miały duży wpływ na sukcesję po nim.

[edytuj] Kardynałowie-elektorzy

Eugeniusz III w 1150 roku formalnie ustanowił Święte Kolegium Kardynałów jako korporacyjną strukturę kościelną, grupującą kardynałów trzech stopni: biskupów, prezbiterów i diakonów. Na jej czele stał dziekan Św. Kolegium Kardynałów, zawsze w randze kardynała-biskupa. Mimo to, nadal obowiązywał dekret "In Nomine Domini" papieża Mikołaja II z 1059 roku, który formalne uprawnienia elektorskie przyznawał jedynie kardynałom-biskupom. W 1153 było ich sześciu, ale tylko pięciu było obecnych w Rzymie:

Hugues (nominacja na kardynała-biskupa 1150) – kardynał-biskup Ostia e Velletri; dziekan Św. Kolegium Kardynałów
Corrado della Suburra (1127) – kardynał-biskup Sabiny
Theodwin (1134) – kardynał-biskup Porto e Santa Rufina
Icmar (1142) – kardynał-biskup Frascati
Guarino Foscari (grudzień 1144) – kardynał-biskup Palestriny

Jedynym nieobecnym był Nicholas Breakspeare, kardynał-biskup Albano od 1149, wówczas legat papieski w Norwegii^[1].

Ponadto przy elekcji tej asystowało 20 kardynałów-prezbiterów i 13 kardynałów-diakonów. Mimo formalnych ograniczeń wynikających z dekretu "In Nomine Domini" ich faktyczna rola XII-wiecznych papieskich elekcjach była znaczna.

[edytuj] Wybór Anastazego IV

Już w dniu śmierci Eugeniusza III kardynałowie elektorzy jednogłośnie wybrali na jego następcę kardynała-biskupa Sabiny Corrado della Suburra, rodowitego rzymianina, który za pontyfikatów Innocentego II i Eugeniusza III kilkakrotnie pełnił funkcję wikariusza Rzymu i Italii i utrzymywał dobre stosunki z komuną miejską. Elekt przybrał imię Anastazy IV. Jego wybór został przyjęty przez mieszkańców Wiecznego Miasta bardzo pozytywnie i cztery dni później nowy papież bez żadnych problemów został intronizowany w Bazylice Laterańskiej.

Przypisy

↑ S. Miranda w podanym linku źródła wymienia Nicholasa Breakspeare wśród obecnych, cytując siedemnastowieczną pracę Alfonso Ciacconio i Agostino Oldoini Vitae et res gestae Pontificum Romanorum et S. R. E. Cardinalium, jest to jednak nieprawdopodobne, gdyż jego legacja w Skandynawii trwała od wiosny 1152 do jesieni 1154 (Brenda Bolton, Anne Duggan, Adrian IV, the English Pope, 1154-1159: Studies and Texts, 2003, s.41