Plymouth Road Runner

Z Wikipedii

Plymouth Road Runner
Producent	Plymouth Chrysler Corporation
Okres produkcji	1968 - 1980
Następca	Plymouth Reliant coupé
Segment	Muscle car

Plymouth Road Runner – specjalna wersja samochodów Belvedere i Satellite zbudowana w koncepcji muscle car przez amerykańską firmę motoryzacyjną Plymouth należącą do koncernu Chrysler Corporation, produkowana w latach 1968-1975. W roku 1968 pierwsi prawdziwi przedstawiciele segmentu, według wielu za sprawą wielu dodatkowych opcji wyposażenia, zaczęli oddalać się od ustanowionych na początku założeniach muscle carów, czyli niska cena i sportowe osiągi. Chociaż Plymouth miał już swojego przedstawiciela w tej klasie pojazdów (model GTX), konstruktorzy postanowili ponownie zasiąść do pracy i stworzyć samochód będący prawdziwym muscle carem. Według Plymoutha samochód ten miał pokonywać dystans 1/4 mili (402 m) w czasie około 14 s i kosztować mniej niż 3000 USD. Oba te warunki zostały spełnione, niskobudżetowy Road Runner pojawił się na ulicy. Sukces jaki odniósł Road Runner wpłynął na spopularyzowanie tego segmentu samochodów, przyćmił także pozycję rynkową modelu GTX, z którym często był mylony.

Spis treści 1 1968-1970 2 1970 Superbird 3 1971-1975 4 1976-1980 5 Przypisy 6 Zobacz też 7 Linki zewnętrzne

[edytuj] 1968-1970

Po zapłaceniu 50 000 dolarów wytwórni filmowej Warner Brothers za możliwość użycia nazwy pochodzącej od kreskówkowego bohatera Strusia Pędziwiatra (Road Runnera), Plymouth postanowił zbudować samochód oparty na pierwotnych założeniach prawdziwego muscle cara. Model ten został oparty na Chryslerowskiej platformie typu B (na niej oparte były także modele Belvedere, Satellite i GTX). Każdy element który wpływał w jakiś sposób pozytywnie na osiągi i prowadzenie został wzmocniony i ulepszony; wszystko co zbędne zostało usunięte. Wnętrze samochodu było spartańsko wyposażone, w początkowych modelach nie było nawet na wyposażeniu dywaników podłogowych, dostępnych było tylko kilka opcji wyposażenia. Pierwsze modele z rocznika '68 dostępne były tylko jako dwudrzwiowe coupe, w późniejszych latach dostępna była także wersja "hardtop".

Podstawową jednostką napędową dla samochodu był silnik 383 CID (6.3 L) Roadrunner V8 o mocy 335 HP i momencie obrotowym równym 576 nm (425 ft.lbf). Za dodatkowe 714 $ istniała możliwość motoru 426 CID Hemi o mocy 425 HP i momencie obrotowym wynoszącym 664 nm (490 ft.lbf). W połączeniu z niską masą pojazdu, sprawiało to że sześcioosobowy Plymouth Road Runner był w stanie pokonać dystans 1/4 mili w czasie 13.4 s przy prędkości końcowej 169 km/h (105 mph).

Modele z roku 1969 model zachowały ten sam wygląd nadwozia, nieznacznie zmieniono detale (np. tylne światła, opcjonalnie montowane fotele kubełkowe, nowe emblematy Road Runner). W roku tym pojawiła się opcja Road Runner convertible, powstało zaledwie 2.000 sztuk tego rocznika w wersji ze zdejmowanym dachem, z czego tylko dziewięć z nich wyposażone było w silnik HEMI.

Nowością była wprowadzona w tym roku opcja "Air Grabber"; kanał doprowadzający zimne powietrze pod maskę, które było doprowadzane tam poprzez dwa prostokątne wloty na masce. Mogły być one otwierane i zamykane za pomocą dźwigni znajdującej się we wnętrzu pojazdu. Projekt i funkcjonalność opcji "Air Grabber" został zmieniony po roku 1969.

Podstawową jednostką napędową nadal był silnik 383, dodano natomiast do palety jednostkę 440 CID z trzema dwugardzielowymi gaźnikami nazywaną potocznie "440 Six Pack" (6-BBL). Wyposażone w motor Six Pack Road Runnery nie posiadały kołpaków, miały wykonaną z włókna szklanego maskę wyposażoną w funkcjonalne wloty powietrza. Silnik 440 produkował moc 390 HP i 664 nm (490 ft.lbf) momentu obrotowego przy 3200 rpm, wartości te były zbliżone do tych osiąganych przez jednostkę HEMI, były jednak dostępne przy niższych prędkościach obrotowych. W praktyce oznaczało to że egzemplarz wyposażony w tańszy silnik 440 6-BBL był prawie tak szybki jak z motorem 426 HEMI.

Road Runner zdobył tytuł Car of the Year czasopisma Motor Trend w roku 1969. W porównaniu z rokiem poprzednim sprzedaż wzrosła o prawie 100%, do 82,109 sprzedanych samochodów.

W roku 1970 zmodernizowano wygląd przedniego i tylnego pasa, przyczyniło się to do kolejnego sukcesu rynkowego. Również w tym roku wprowadzono ulepszoną wersję systemu "Air Grabber". Dodano wiele kolorów z rodzaju "High Impact" takich jak: In-Violet, Moulin Rouge czy Vitamin C. Rocznik '70 Road Runnera i GTXa nadal był popularny. Gama silnikowa pozostała bez zmian w porównaniu z rokiem poprzednim.

[edytuj] 1970 Superbird

Po sukcesach aero-warriora NASCAR Dodge Chargera Daytony nad fastbackami Forem Torino i Mercurym Cyclonem, Plymouth również chciał mieć w swojej gamie modeli wersję tego samochodu. Model ten odznaczał się monstrualnych rozmiarów tylnym spoilerem, oraz przodem w kształcie nosa rekina. To dzięki niemu Richard Petty powrócił znów do Plymoutha po rocznej "ucieczce" do Forda. Pomimo sukcesów odnoszonych na torach wyścigowych, klienci nie chcieli kupować seryjnie produkowanych Superbirdów. Samochody te były dostarczone w ograniczonych ilościach, po jednej sztuce na dealera, co doprowadziło do tego, że niektórzy sprzedawcy przywracali go z powrotem do normalnej wersji Road Runnera.

Chcąc osiągnąć sukces taki jak Dodge Charger Daytona '69, Plymouth próbował podobnych koncepcji w swojej własnej kreacji z 1970 roku, Plymoucie Superbird. Osiągi były bardzo dobre, dla wersji z silnikiem HEMI czas przyspieszenia od 0 do 60 mph wynosił 4.8 s., samochód przejeżdżał dystans 1/4 mili w 13.5 seconds przy prędkości końcowej 105 mph. Pomimo podobieństw w wyglądzie, Superbird różnił się nieznacznie od modelu Daytona. Superbird oparty był na Road Runnerze, inny niż w Daytonie był przód i blachy z których wykonano karoserię. Specjalny "dziób" dodawał 483 mm (19 cali) do całkowitej długości pojazdu (w Daytonie powiększał on długość o 457 mm [18 cali), tylny spoiler był nieco bardziej pochylony niż w samochodzie Dodge. W obydwu modelach, spoiler był wysoki na 3 stopy. Tylne skrzydło nie przydawało się podczas codziennego użytkowania; zostało ono zaprojektowane na tory wyścigowe, aby pomóc utrzymać przyczepność tylnych kół przy prędkościach powyżej 150 mph.

NASCAR wymagał zbudowania tylko 500 sztuk pojazdu w roku 1969, w roku 1970 natomiast, NASCAR wymagał już produkcji po jednej sztuce na każdego dealera modelu. Łącznie powstało 1,920 sztuk modelu Superbird. Model dostępny był z trzema różnymi silnikami. Najbardziej popularna była podstawowa jednostka Super Commando 440 V8 z jednym czterogardzielowym gaźnikiem, której moc szacowano na 375 hp. Kolejnym wariantem był 440 Six Barrel o mocy 390 hp. Topową wersją był wybrany tylko przez 93 kupujących legendarny 426 HEMI generujący moc 425 hp. Pomimo sukcesów jakie Superbird odnosił na torach wyścigowych, seryjnie produkowany był tylko w roku 1970.

Powód dla którego użyto tak wielki tylny spoiler jest wciąż niejasny, projektanci twierdzą że początkowo zamierzano użyć znacznie mniejszego skrzydła. Jedna wersja mówi że wyższy spoiler miał podnieść aerodynamikę samochodu; inna mówi że spoiler został podwyższony aby klapa bagażnika mogła być bezproblemowo otwierana; aczkolwiek zmiana miejsca zaczepu zawiasów mogłaby rozwiązać ten problem.^[1]

[edytuj] 1971-1975

Druga generacja
Okres produkcji	1971-1975
Typy nadwozia	2 drzwiowe coupe
Skrzynia biegów	4 biegowa manualna
Pokrewne	Plymouth Belvedere Plymouth Satellite Dodge Coronet Dodge Charger Plymouth GTX Plymouth Fury Chrysler Cordoba

Wraz z rokiem 1971 kompletnie zmieniono wygląd nadwozia, otrzymało ono wiele zaokrąglonych krawędzi w stylu "fuselage" zgodnie z panującymi wówczas trendami, zakończono montaż kabrioletu. Wprowadzenie nowych norm czystości spalin sprawiło, że spadła nieznacznie moc silników i czas przejazdu 1/4 mili. Rocznik 1972 prawie nie różnił się na zewnątrz w porównaniu z modelami z roku 1971, wprowadzono tylko kilka zmian w wyglądzie. Przedni grill otrzymał wygląd podobny do wlotów powietrza do silników odrzutowych, tylne światła otrzymały bardziej zaokrąglone kształty. Poważniejsze zmiany zaszły od strony technicznej, big-block 383 został zastąpiony przez większą jednostkę 400 CID, do palety silników dołączył także small-block 340. Dodano także po raz pierwszy silnik 440 CID z czterogardzielowym gaźnikiem. Motor ten był standardowo montowany w pakiecie "GTX" (od czasu kiedy GTX przestał być montowany jako osobny model) który był dostępny dla Road Runnera w latach 1972 - 1974.

Za sprawą nowej normy SAE moc silników była teraz na papierze znacznie niższa w porównaniu z poprzednimi latami. Popularny 426 HEMI był niedostępny w roku 1972, powstało mniej niż pięć silników 440 Six Barrel. Modele z lat 1973-74 charakteryzowały się poważniejszą stylistyką nadwozia. Czasu przejazdu 1/4 mili coraz bardziej się wydłużały, w końcu oscylowały w granicach 16 s, co oddalało model od podstawowych założeń segmentu. Podstawowym silnikiem w latach 1973-74 była Chryslerowski 318 CID V8; samochód nadal posiadał dwa ujścia układu wydechowego. Po roku 1972, nie budowano już samochodów z silnikiem 440 i czterobiegową skrzynią manualną. Największym motorem dostępnym z tą przekładnią był V8 400, możliwa była także w tej kombinacji instalacja silników 340 (1973) i 360 (1974). Jednostka 440 była nadal dostępna w latach 1973 - 1974, jednak tylko ze automatyczną skrzynią 727 TorqueFlite.

Rocznik 1975 został oparty na kompletnie nowym, opartym na platformie typu F body modelu Fury. Największym dostępnym silnikiem był V8 400 (z jedną rurą wydechową, o mocy 190 hp); czas przejazdu "ćwiartki" wynosił około 16 s. Najmocniejszy silnik Plymoutha, 440, był zastrzeżony tylko dla wersji policyjnych.

[edytuj] 1976-1980

Trzecia generacja
Okres produkcji	1976-1980
Typy nadwozia	2 drzwiowe coupe
Pokrewne	Dodge Aspen Plymouth Volare Plymouth Duster

W roku 1976 nazwa Road Runner została użyta dla 2-drzwiowego samochodu mającego zastąpić oparte na platformach A-body modele Valiant/Duster. Pojazd ten, został oparty na nowej konstrukcji typu F, miał być znany pod nazwą "Volaré". Nowy Road Runner był czymś więcej niż tylko pakietem zawierającym naklejki i malowania; wiele części zawieszenia zostało zapożyczonych z pakietu policyjnego modelu. Opcjonalnie oferowana była jednostka 360 CID wraz z trzybiegowym automatem, standardem był silniki 318 V8. Silnik osiągał moc około 160 hp (119 kW), z tego powodu czasy przejazdu 1/4 mili kształtowały się na poziomie 16 s. przy 88 mph (142 km/h). Osiągi spadały z roku na rok, aż wreszcie w roku 1979 standardem dla modelu stał się silnik R6 225 CID. Road Runner produkowany był jako część rodziny modeli Volaré aż do roku 1980.

Przypisy

[edytuj] Zobacz też

• Muscle car
• Dodge Super Bee

[edytuj] Linki zewnętrzne

• 1970 Plymouth Road Runner @ Muscle Car News
• Plymouth Road Runner
• Road Runner
• Decode This! Plymouth VIN Decoder
• Plymouth Road Runner @ Muscle Car Facts — Historia Road Runnera rok po roku.