Polana Michurowa

Z Wikipedii

Polana Michurowa – duża podszytowa polana na Ćwilinie w Beskidzie Wyspowym. Niemal cała polana znajduje się na południowych jego zboczach, od wysokości ok. 980 m n. p. m. aż po sam wierzchołek, a niewielkie jej połacie obejmują także pozostałe strony świata^[1]. Dzięki temu roztacza się z niej bardzo szeroka panorama widokowa. Kolejno od lewej strony widoczne są szczyty: Ostra, Cichoń, Mogielica, Krzystonów, Wielki Wierch (z tyłu za nim Lubań i Makowica), Jasień, Gorc, Kobylica, Cyrkowa Góra, Marczakowa Skała i grzbiet Gorców od Kudłonia poprzez Turbacz i Obidowiec aż po dolinę Raby. W dole, na południowej stronie widać Ostrą i Ogorzałą, a w zachodnim kierunku szczyty Lubonia Wielkiego i Szczebla^[2]. To na tej właśnie polanie Kazimierz Sosnowski oglądając szczyty górskie wyłaniające się z mgły zalegającej doliny miał podobno sformułować określenie „Beskid Wyspowy”^[3].

Jest to jedna z największych polan w Beskidzie Wyspowym. Powstała, podobnie, jak większość polan w Karpatach w wyniku działalności Wołochów, którzy przybyli tutaj w XV w. ze swoimi stadami owiec i kóz. Polany otrzymywali w wyniku wypalania (tzw. system żarowy). Z czasem osiedlili się oni w dolinach i zmieszali z miejscową ludnością^[4]. Przez kilkaset lat polana tętniła intensywnym życiem pasterskim. Pasterstwo odbywało się według wielowiekowych tradycji. W miarę wzrastania liczby ludności wzrastała też liczba wypasanego inwentarza, największe nasilenie pasterstwo osiągnęło przed II wojną światową. Wypasano nie tylko na polanie, ale również w otaczających ją lasach. Po załamaniu się pasterstwa (z przyczyn ekonomicznych), obserwować tu możemy kolejne etapy naturalnej sukcesji ekologicznej. Polana zarasta już borówczyskami (borówka czarna) i zaczyna stopniowo samorzutnie się zalesiać. Jeżeli nie zostaną przedsięwzięte odpowiednie działania, ta piękna polana wkrótce stanie się lasem, ze szkodą dla kapitalnych widoków i różnorodności biologicznej.

Na polanie znajduje się źródełko wody, a nieco dalej za nim drzewo, mała kapliczka oraz polowy ołtarz. Ustawiono go tutaj w 2000 r. z okazji obchodów Roku Milenijnego^[3].

Piesze szlaki turystyczne

- niebieski z Przełęczy Gruszowiec (b. strome podejście!) na Ćwilin. 1.15 godz. (↓0.45 godz.)

- niebieski z Jurkowa na Ćwilin. 1.50 godz. (↓1.30 godz.)

- żółty z Mszany Donej przez Czarny Dział na szczyt Ćwilina. 3.20 godz. (↓2.30 godz.)

Zobacz też

System żarowy, pasterstwo.

Przypisy

1. ↑ Beskid Wyspowy 1: 50 000. Mapa turystyczna. Kraków: Wyd. Compass, 2006. ISBN 83-89165-86-4. 
2. ↑ Andrzej Matuszczyk: Beskid Wyspowy. Część zachodnia. W-wa. Kraków: Wyd. PTTK, 1986, s. 44. ISBN 83-7005-104-9. 
3. ↑ ^{3,0 3,1} Góry Polski. W-wa. Kraków: Wyd. Kluszczyński, 2006, s. 173. ISBN 83-7447-041-0. 
4. ↑ Tadeusz Olszański Wołosi - zapomniany lud Bałkanów, w: Płaj. Almanach karpacki, nr 21 (jesień 2000), ISSN 1230-5898