Poli(alkohol winylowy)
Z Wikipedii
| Poli(alkohol winylowy) | |||
|
|||
| Ogólne informacje | |||
| Nazwa systematyczna | Poli(alkohol winylowy) | ||
| Inne nazwy | PVA, PVAL, PVOH | ||
| Monomery | pochodzi z modyfikacji poli(octanu winylu | ||
| Struktura meru | -[CH2CHOH]- | ||
| Właściwości | |||
| Rozpuszczalniki | woda (na gorąco), glicerol | ||
| Temperatura mięknięcia | 220°C (493 K) | ||
| Temperatura degradacji | 280°C (553 K) | ||
| Biodegradowalność | częściowo biodegradowalny | ||
| Biokompatybilność | wysoka | ||
| Własności mechaniczne | półsztywny termoplast lub półciekła żywica | ||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą warunków standardowych (25°C, 1000 hPa) |
|||
Poli(alkohol winylowy) (PVA, PVAL lub PVOH z ang. polyvinyl alcohol) to polimer winylowy o wzorze [-CH2-CH(OH)-]n otrzymywany z poli(octanu winylu).
Stosowany jest jako składnik klejów, lakierów, apretur włókienniczych, do wyrobu aparatury chemicznej, jako stabilizator farb emulsyjnych, zagęszczaczy farmaceutycznych, do produkcji rękawic ochronnych, nici chirurgicznych, folii, płyt i rur odpornych na działanie benzyny, olejów, także do wyrobu włókien.
Jest również półproduktem do produkcji poliacetali.
Jeden z nielicznych polimerów rozpuszczalnych w wodzie. W obecności jonów boranowych, dochodzi do sieciowania i gwałtownego wzrostu lepkości roztworu.
[edytuj] Źródło
- Polymer Handbook, ed: J. Brandrup, E. H. Immergut, E. A. Grulke, Willey VCH, 2003, ISBN 978-0-471-47936-9
