Polikaprolakton
Z Wikipedii
| Polikaprolakton | |||
|
|||
| Ogólne informacje | |||
| Inne nazwy | PCL | ||
| Monomery | kaprolakton | ||
| Struktura meru | -[-(CH2)5C(O)O-]- | ||
| Właściwości | |||
| Temperatura mięknięcia | 63°C (336 K) | ||
| Biodegradowalność | biodegradowalny | ||
| Biokompatybilność | wysoka | ||
| Własności mechaniczne | miękki termoplast | ||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą warunków standardowych (25°C, 1000 hPa) |
|||
Polikaprolakton (PCL) - polimer biodegradowalny, należący do grupy poliestrów alifatycznych, otrzymywany z kaprolaktonu w wyniku polimeryzacji z otwarciem pierścienia:
Polimer ten łatwo miesza się z wieloma innymi polimerami i dlatego jest stosowany jako [plastyfikator]] zwiększający elastyczność tworzyw sztucznych oraz ich biodegradowalność. Jest także używany w połączeniu ze skrobią do wyrobu utwardzalnego tworzywa, z którego produkowane są jednorazowe talerze czy kubki, które można utylizować przez kompostowanie.
PCL znalazł wiele zastosowań biomedycznych. Dzięki temu, że w organizmie człowieka ulega on stopniowemu, powolnemu rozkładowi na skutek hydrolizy wiązań estrowych, który trwa ok 2 lat jest on stosowany do produkcji implantów oraz "samoznikających" nici chirurgicznych. Gdy istnieje taka potrzeba jego czas biodegradacji w organizmie można przyspieszać poprzez stosowanie jego kopolimerów polilaktydowych.
