Porozumienie z Taif

Z Wikipedii

Porozumienie z Taif (arab. اتفاقية الطائف) to porozumienie kończące libańską wojnę domową zawarte 22 października 1989 roku w Taif w Arabii Saudyjskiej. Weszło w życie 4 listopada 1989 roku. Porozumienie zwane jest również Kartą Zgody Narodowej.

Pod koniec września 1989 roku dzięki mediacji Ligi Państw Arabskich zwołano w Taif parlament libański. 22 października podpisano tam tzw. Kartę Zgody Narodowej, co jest uważane za punkt zwrotny wojny domowej. Porozumienie przewidywało daleko idące reformy polityczne umacniając pozycje premiera kosztem prezydenta. Nadzór nad jej realizacją powierzono Syrii, z którą wg Karty łączą Liban specjalne stosunki.

W 1990 roku zgodnie z Karta Zgody Narodowej wprowadzono poprawki do konstytucji dające większą władze muzułmanom, a 24 grudnia 1990 powstał rząd jedności narodowej z prosyryjskim sunnitą Omarem Karami na czele. Był on mocno krytykowany przez niektóre ugrupowania, lecz zdołał się utrzymać.

Od 6 lutego 1991 roku, po raz pierwszy od izraelskiej operacji „Litani” z 1978 roku, oddziały armii libańskiej zaczęto rozmieszczać na południu Libanu. 28 marca 1991 roku rząd ogłosił decyzje o rozwiązaniu wszystkich libańskich i nielibańskich milicji do 30 kwietnia. Walki jeszcze trwały, ale wraz z opuszczeniem Libanu przez stojącego w opozycji do porozumienia z Taif gen. Auna (29 sierpnia 1991) zaczęły stopniowo wygasać.