Powstanie jońskie

Z Wikipedii

Powstanie jońskie (499–494 p.n.e.) – rewolta państw greckich w Azji Mniejszej przeciwko Persji. Stłumione przez Dariusza I Wielkiego po zdobyciu Miletu w 494 p.n.e.

Około VI wieku p.n.e. Królestwo Perskie stało się potęgą w świecie starożytnym. Po podboju Azji Mniejszej Grecy zamieszkujący Jonię dostali się pod perską okupację. Sytuacja ta wkrótce doprowadziła do wybuchu konfliktu.

Histiajos, tyran Miletu przetrzymywany w areszcie domowym przez króla perskiego, zdecydował się wywołać w Jonii powstanie. Wiedząc, że miasta jońskie nie znoszą perskiej hegemonii, wysłał posła do Miletu, gdzie wieść (wytatuowaną na czaszce posłańca) odczytał lokalny władca Aristagoras i rozpoczął działania zbrojne. Z pomocą przyszły inne miasta greckie m.in. Ateny oddały do dyspozycji 20 okrętów wojennych, Eretria - 5. W roku 499 p.n.e. Grecy zdobyli Sardes paląc miasto doszczętnie. To zwycięstwo sprowokowało Persów do kolejnego najazdu na ziemie Greków. Po kilku kolejnych latach ciężkich walk flota jońska poniosła druzgocącą klęskę pod Lade (494 p.n.e.) i rebelia została stłumiona przez Persów. Histajosa wbito na pal. Z jońskich miast najgorszy los spotkał Milet. Miasto zostało zrównane z ziemią, a ci, którzy przeżyli oblężenie, poszli w niewolę.

[edytuj] Najważniejsze wydarzenia powstania

• 499 p.n.e. - zdobycie przez Greków Sardes, stolicy satrapii lidyjskiej
• 498 p.n.e. - bitwa morska pod Pamfylią
• 498 p.n.e. - bitwa pod Efezem
• 497 p.n.e. - bitwa pod Famagustą
• 497 p.n.e. - bitwa morska pod Cleides
• 497 p.n.e. - zdobycie Cypru
• 496 p.n.e. - bitwa pod Marsyas (Persowie - straty 2000 ludzi, pokonali Karejczyków - straty 10 000 ludzi)
• 496 p.n.e. - bitwy pod Labrandą i Pedason
• 494 p.n.e. - decydująca bitwa morska pod Lade, w pobliżu Miletu (Grecy 353 okręty, Persowie 600 okrętów)
• 494 p.n.e. - oblężenie Miletu