Prawo Bradforda
Z Wikipedii
Prawo Bradforda - zasada głosząca, że w każdej dziedzinie nauki istnieje pewien stały, dość nieliczny zestaw najważniejszych czasopism, w których są drukowane niemal wszystkie wartościowe publikacje z danej dziedziny, zaś pozostałe wydawnictwa nie wnoszą prawie nic do jej rozwoju.
Prawo to zostało zaproponowane przez bibliotekarza Science Museum w Londynie - Samuela C. Bradforda, który obserwował przez całe lata, że pewna część czasopism naukowych jest bardzo często wypożyczana i czytana, zaś pozostałe stoją cały czas na półkach i pokrywa je kurz. W ramach oszczędności zaproponował on dyrekcji Science Museum, aby analizować rejestr czytelnictwa czasopism naukowych w jego bibliotece i na tej podstawie co roku decydować, które czasopisma prenumerować dalej, a które przestać.
System ten przyjął się w wielu bibliotekach naukowych, które stosują system Bradforda do podejmowania decyzji o zakupach prenumerat czasopism.
Swoistą odmianą tego systemu w skali globalnej jest lista Impact factor prowadzona przez Instytut Filadelfijski
Bradford twierdził, że jeżeli zbierzemy czasopisma na jakiś temat i uporządkujemy je w kolejności malejącej pod względem artykułów w nich zawartych, to możemy wyróżnić jądro oraz strefy. Należy jednak pamiętać, że w każdej ze stref musi znajdować się tyle samo artykułów co w jądrze.