Prawo Webstera

Z Wikipedii

Prawo Webstera – w piłce nożnej prawo zawodnika do wolnego transferu, będące rozszerzeniem Prawa Bosmana. Termin pochodzi od nazwiska Andy'ego Webstera^[1]..

Jego źródłem jest prawo wspólnotowe, zaś bezpośrednio opiera się ono na przepisie zawartym w artykule 17 regulaminu FIFA, pozwalającym piłkarzowi jednostronnie go wypowiedzieć po upływie tzw. "okresu ochronnego":

3 lat od daty zawarcia kontraktu (w przypadku umowy długoterminowej tj. 4,5-letniej dla graczy, którzy nie ukończyli 28 roku życia),
2 lat od daty zawarcia kontraktu (w przypadku umowy długoterminowej tj. 4,5-letniej dla graczy, którzy ukończyli 28 rok życia)^[2].

[edytuj] Przesłanki

By artykuł 17 regulaminu FIFA miał zastosowanie muszą jednocześnie zostać spełnione trzy warunki:

w terminie 15 dni od zakończenia sezonu (data ostatniego oficjalnego meczu w sezonie) piłkarz musi poinformować pracodawcę o swojej decyzji,
nowy klub piłkarza musi mieć siedzibę w miejscu objętym jurysdykcją innej federacji narodowej, niż poprzedni (najczęściej jest to inne państwo, choć w przypadku Wielkiej Brytanii wystarczy, że będzie to jej inna część składowa),
nowy klub musi zapłacić staremu klubowi odszkodowanie w wysokości równej kwocie zarobków piłkarza, które wynikałyby z kontraktu do końca jego obowiązywania (np. za dwa ostatnie lata w przypadku wypowiedzenia umowy na dwa lata przed terminem jej formalnego zakończenia)^[3].

[edytuj] Tło historyczne

W styczniu 2005 roku rosyjski biznesmen litewskiego pochodzenia Władimir Romanow nabył od Leslie Deansa i Chrisa Robinsona pakiet kontrolny Heart of Midlothian Edynburg, już w grudniu 2005 stając się jego udziałowcem większościowym. 1 lutego 2005 wprowadził on w klubie nową politykę transferową, bowiem zaczął masowo sprowadzać piłkarzy ze swojej ojczyzny. Miejsce w wyjściowym składzie zaczęli przez to tracić grający tam wcześniej zawodnicy, m.in. utalentowany Andrew Neil Webster, który popadł w konflikt z prezesem Romanem Romanowem (synem właściciela klubu). Romanowowie nie chcieli jednak rozwiązać kontraktu z graczem, dlatego w sierpniu 2006 24-letni wówczas Webster wymówił swemu pracodawcy obowiązującą jeszcze przez 12 miesięcy umowę, by związać się z Wigan Athletic. Przeciwny temu był również Szkocki Związek Piłki Nożnej (SFA), który – najprawdopodobniej z braku wiedzy – nie chciał wydać Wigan Athletic certyfikatu piłkarza, zasłaniając się ważnością kontraktu gracza. Ostatecznie, po konsultacjach z prawnikami FIFA, prezes Szkockiego Związku Piłkarzy Zawodowych (SPFA) Fraser Wishart zgodził się na przeprowadzkę Webstera do Wigan^[4]. 1 lutego 2008 Międzynarodowy Trybunał Arbitrażowy ds. Sportu (CAS) w Lozannie uznał ów transfer za zgodny z prawem unijnym, nakazując jednocześnie Websterowi zwrot wynagrodzenia zagwarantowanego do końca kontraktu ze szkockim klubem^[5].