Prawo i pięść

Z Wikipedii

Prawo i pięść
Oryginalny tytuł	Prawo i pięść
Gatunek	Film sensacyjny
Kraj produkcji	Polska
Język	język polski
Główne role	Gustaw Holoubek Wiesław Gołas Ryszard Pietruski Jerzy Przybylski Zdzisław Maklakiewicz Zofia Mrozowska Ewa Wiśniewska
Data premiery	14 września 1964
Czas trwania	92'
Produkcja
Reżyseria	Jerzy Hoffman, Edward Skórzewski
Scenariusz	Józef Hen
Muzyka	Krzysztof Komeda
Zdjęcia	Jerzy Lipman
Scenografia	Andrzej Płocki
Kostiumy	Andrzej Płocki
Montaż	Ludmiła Godziaszwili
Produkcja	Zespół Filmowy "Kamera"
Prawo i pięść na FilmPolski.pl
Prawo i pięść na IMDb

Prawo i pięść, polski film fabularny zrealizowany w 1964 roku przez Jerzego Hoffmana i Edwarda Skórzewskiego na podstawie powieści Józefa Hena Toast.

[edytuj] Fabuła

Akcja filmu ma miejsce w 1945 roku na Ziemiach Odzyskanych. Andrzej Kenig (Gustaw Holoubek), były więzień obozów koncentracyjnych w Auschwitz i Dachau zgłasza się do pełnomocnika rządu (Bolesław Płotnicki) w poszukiwaniu pracy. Zostaje dokooptowany do kierowanej przez doktora Mieleckiego (Jerzy Przybylski) grupy mającej zabezpieczyć majątek w pobliskim miasteczku uzdrowiskowym Graustadt (Siwowo). Miasteczko jest opuszczone, przebywa tam jedynie grupa czterech kobiet i niemiecki maitre d'hotel hotelu Tivoli. Na miejscu Kenig orientuje się, że Mielecki nie jest lekarzem, a celem jego i towarzyszy jest szaber porzuconego mienia, w tym wyposażenia szpitala i sanatorium. Aby do tego nie dopuścić, podejmuje próby nakłonienia Smółki i Cześka do pomocy. Smółka (Wiesław Gołas), w którym udało mu się wzbudzić skrupuły ginie z ręki Wijasa (Ryszard Pietruski). Podobny los spotyka, przysłanego przez pełnomocnika, milicjanta (Michał Szewczyk). Kenig postanawia siłą zatrzymać szabrowników podejmujących próbę opuszczenia miasta ciężarówkami załadowanymi zagrabionymi przedmiotami. Dochodzi do strzelaniny, w której Rydułtowski, Mielecki i Wijas giną. Z miasta ucieka jedynie Czesiek (Zdzisław Maklakiewicz). Przybyły na miejsce porucznik (Józef Nowak) próbuje nakłonić Keniga do pozostania w mieście, jednak ten chce je jak najszybciej opuścić.

Ze względu na charakterystyczny motyw samotnika walczącego z bandą rabusiów, film był często określany polskim westernem.

Muzycznym motywem przewodnim filmu była śpiewana przez Edmunda Fettinga piosenka "Nim wstanie dzień" ze słowami Agnieszki Osieckiej i muzyką Krzysztofa Komedy.

Sceny przedstawiające Siwowo nakręcono w Toruniu, m.in. na Rynku Nowomiejskim (w tle widać kościół św. Jakuba, kościół Trójcy Świętej oraz Gospodę pod Modrym Fartuchem) oraz ulicy Ciasnej. Montaż scen sugeruje, że ulica Ciasna dochodzi do Rynku Nowomiejskiego.