Przetacznik polny

Przetacznik polny (Veronica arvensis) – gatunek rośliny jednorocznej należący do rodziny przetacznikowatych. W Polsce roślina pospolita na całym obszarze. Archeofit.

Łodyga: Wzniesiona, lub podnosząca się, owłosiona krótkimi włoskami, w górnej części ogruczolona. Wysokość 5–25 cm. Z korzenia wyrasta zwykle kilka nierozgałęziających się łodyg. Podczas suszenia roślina nie czernieje.
Liście: Ulistnienie naprzeciwległe. Liście szerokojajowate, o nasadach nieco sercowatych, całe owłosione. Brzegi karbowane lub piłkowane, koniec tępo zakończony. Najniższe liście na łodydze nie są większe od pozostałych, często są już uschnięte podczas kwitnięcia rośliny.

Kwiaty

Owoce

Kwiaty: Na bardzo krótkich, wzniesionych szypułkach (prawie siedzące) w kątach liści. Kielich złożony z 4 wolnych, lancetowatych, tępo zakończonych i silnie owłosionych działek. Korona kółkowa z bardzo krótką rurką. Ma szerokość 3–5 mm i złożona jest z 4 płatków niebieskiego koloru. Płatki nierównej wielkości, jeden z płatków wyraźnie mniejszy i węższy. Szyjka słupka o podobnej długości, jak wycięcie torebki, z pojedynczą szyjką wyższą od pręcików. 2 pręciki. Słupek i pręciki dojrzewają równocześnie, roślina zapylana jest przez błonkówki.
Owoc: Mocno spłaszczona, sercowatego kształtu torebka, o długości równej szerokości. Cała owłosiona, na szczycie ostro wycięta i znacznie krótsza od działek kielicha. Nasiona jasnobrunatne, jajowatego kształtu.
Biotop, wymagania: Przydroża, łąki, brzegi zarośli. W górach występuje po regiel górny. W uprawach rolnych jest chwastem.

Józef Rostafiński, Olga Seidl: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006.
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Bogumił Pawłowski: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.