Przybytek Mojżeszowy
Z Wikipedii
Przybytek Mojżeszowy (hebr. משכן Miszkan Przybytek) - przenośna świątynia starożytnych Izraelitów, zwana także Namiotem Spotkania/Zgromadzenia (hebr. ohel moed).
Przybytek został skonstruowany pod górą Synaj, na półwyspie Synaj przez Besaleela na polecenie Mojżesza (1444 p.n.e. w/g tradycyjnej chronologii biblijnej). Przełożonym przybytku był arcykapłan. Przybytek towarzyszył Izraelitom w ich wędrówce po pustyni i w podboju Kanaanu. W okresie sędziów Przybytek znajdował się w mieście Szilo. W epoce zjednoczonej monarchii był przenoszony z Szilo do Nob, a potem do Gibeonu, aby wreszcie zostać złożony w zbudowanej przez Salomona Świątyni Jerozolimskiej (959 p.n.e.). Według późnych przekazów źródłowych (II w. p.n.e.), po zburzeniu Jerozolimy przez Babilończyków w roku 586 p.n.e. prorok Jeremiasz ukrył Namiot Spotkania i Arkę Przymierza w grocie na Górze Nebo.
Spis treści |
[edytuj] Budowa i konstrukcja Przybytku
Przybytek składał się z dziedzińca i przybytku właściwego, zaś przybytek właściwy z Miejsca Świętego i Miejsca Najświętszego, w którym spoczywała Arka Przymierza.
[edytuj] Przybytek właściwy
Przybytek był budynkiem skonstruowanym z szeregu desek z drzewa sytym (akacja), powleczonych lub wyłożonych złotem, umocowanych w podstawkach ze srebra i silnie wzmocnionych listwami z tego samego drewna, także powleczonymi złotem. Konstrukcja ta miała 15 stóp (4,5 m) szerokości, 15 stóp wysokości i 45 stóp (13,7 m) długości. Była otwarta z przodu, czyli od strony wschodniej. Okrycie stanowił biały bisior, na którym wyhaftowano postacie Cherubinów w kolorach niebieskim, fioletowym i szkarłatnym. Otwarty przód budynku był zasłonięty zasłoną z materiału podobnego do okrycia. Zasłonę tę nazywano „drzwiami” lub pierwszą zasłoną. Jeszcze jedna tkanina tego samego rodzaju, podobnie haftowana w postacie Cherubinów i nazywana „drugą zasłoną”, była zawieszona w ten sposób, że dzieliła Przybytek na dwa pomieszczenia. Pierwsze z nich było większe; miało 15 stóp szerokości i 30 stóp (9 m) długości. Nazywano je Miejscem Świętym, lub Świątnicą Świętą. Drugie, tylne pomieszczenie, było nazywane Miejscem Najświętszym, lub Świątnicą Najświętszą. Te dwa pomieszczenia stanowiły właściwy Przybytek. Nad nimi był wzniesiony namiot, pełniący funkcję ochronną. Składał się on z trzech warstw: tkaniny sporządzonej z koziej sierści, skór baranich farbowanych na czerwono i skór fok.
[edytuj] Dziedziniec
Przybytek był otoczony dziedzińcem; stał w jego tylnej części. Dziedziniec ten, mający 75 stóp (22,8 m) szerokości i 150 stóp (45,7 m) długości, był otoczony ogrodzeniem z zasłon sporządzonych z bisioru, zawieszonych na srebrnych haczykach. Haczyki te znajdowały się na szczycie drewnianych słupów. Każdy z tych słupów miał 7,5 stopy (2,3 m) wysokości i był umocowany w ciężkiej miedzianej podstawce oraz wzmocniony, podobnie jak namiot okrywający Przybytek, sznurami i kołkami. Dziedziniec zwany był również sienią Przybytku. Jego wyjście, podobnie jak drzwi Przybytku, znajdowało się po stronie wschodniej. Była to tak zwana „brama”, czyli zasłona z białego płótna, przeplatanego kolorami: niebieskim, fioletowym i szkarłatnym.
Trzy wejścia, tzn. brama na dziedziniec, drzwi do Świątnicy Świętej i zasłona przed Świątnicą Najświętszą były sporządzone z materiału tego samego rodzaju i koloru. Na zewnątrz Przybytku i jego dziedzińca, w odpowiedniej odległości ze wszystkich stron, znajdował się obóz narodu izraelskiego.
[edytuj] Wyposażenie dziedzińca
Wyposażenie dziedzińca stanowiły tylko dwa przedmioty: ołtarz miedziany i umywalnia oraz należące do nich narzędzia. Zaraz za bramą na wprost wejścia stał miedziany ołtarz. Był on zrobiony z drewna i powleczony miedzią. Każdy z jego boków miał 7,5 stopy (2,3 m) długości, zaś wysokość ołtarza wynosiła 4,5 stopy (1,4 m). Należały do niego różne narzędzia: węglarki (zwane kadzielnicami) do noszenia ognia na ołtarz kadzenia, miednice do zbierania krwi, widełki, łopatki itp
Pomiędzy ołtarzem miedzianym a drzwiami Przybytku znajdowała się umywalnia. Była ona zrobiona z polerowanej miedzi i służyła jako zbiornik na wodę. Obmywali się w niej kapłani przed wejściem do Przybytku
[edytuj] Sprzęty Przybytku
Sprzęty Przybytku stanowiły: stół, świecznik i ołtarz kadzenia w Świątnicy Świętej oraz Arka Przymierza w Świątnicy Najświętszej
Wewnątrz Przybytku, w pierwszym pomieszczeniu, czyli w Świątnicy Świętej, po stronie prawej (północnej) stał stół z chlebami pokładnymi – drewniany stół powleczony złotem. Na nim leżało w dwóch stosach 12 niekwaszonych chlebów. Na szczycie każdego stosu znajdowało się kadzidło (3 Mojż. 24:6-7). Ten chleb mogli jeść tylko kapłani; był on święty. Zmieniano go co siedem dni, w każdy sabat.
Naprzeciwko stołu z chlebami pokładnymi stał świecznik wykuty z czystego złota. Miał on siedem ramion, a na każdym z nich znajdowała się lampa. Było to jedyne światło w Świątnicy Świętej, ponieważ światło naturalne nie dochodziło przez ściany i zasłony, a okien nie było. Sam Najwyższy Kapłan zajmował się siedmioma lampami świecznika, przycinał je, napełniał olejem itd. Ofiarowywał przy tym kadzidło na złotym ołtarzu.
Dalej, blisko zasłony, stał mały ołtarz z drewna powleczonego złotem. Nazywano go ołtarzem złotym lub ołtarzem kadzenia. Nie było na nim innego ognia oprócz tego, który przynosili kapłani w kadzielnicach; ustawiwszy je na szczycie złotego ołtarza, kruszyli na nie kadzidło. W ten sposób powstawał wonny dym, który wypełniając Świątnicę Świętą przedostawał się też za drugą zasłonę, do Świątnicy Najświętszej.
Za zasłoną, w Świątnicy Najświętszej, znajdował się tylko jeden sprzęt – Arka Przymierza. Była to prostokątna skrzynia zrobiona z drewna i powleczona złotem. Miała ona wieko, czyli pokrywę z czystego złota, zwaną ubłagalnią. Na ubłagalni były dwa Cherubiny, wykute z jednej bryły złota. Wewnątrz Arki (pod ubłagalnią) umieszczone było złote wiadro z manną, laska Aarona, która zakwitła, i tablice z przykazaniami (Hebr. 9:4). Nad ubłagalnią, między Cherubinami, jaśniało nadprzyrodzone światło. Wyobrażało ono Boską obecność. Było to jedyne światło w Świątnicy Najświętszej.
