Radar pasywny

Z Wikipedii

Radar pasywny jest radarem nie posiadającym własnego nadajnika i nie emitującym energii elektromagnetycznej. Radar taki w celu lokalizacji obiektów wykorzystuje istniejące nadajniki radiowe, telewizyjne, sieci komórkowych i inne. Są to bezsporne zalety – radar taki jest "niewidzialny", nie wymaga dużych mocy zasilających i nie wymaga zgody na emisję.

Jednym z pierwszych eksperymentów, które tworzyły podwaliny współczesnej radiolokacji był eksperyment przeprowadzony przez Roberta Watson-Watt'a w 1935 r. w pobliżu miejscowości Daventry (Wielka Brytania). Za pomocą zestawu anten wykrył on sygnał echa bombowca typu Heyford z odległości 8 mil. Bombowiec był "oświetlany" pobliskim krótkofalowym nadajnikiem radia BBC. Był to pierwszy funkcjonujący model radaru pasywnego. W czasie II wojny światowej Niemcy budowali radary pasywne na wybrzeżu Francji, wykrywające samoloty "oświetlane" angielskimi radarami. Ponieważ jednak radar pasywny wymaga zastosowania złożonych procesów korelacyjnych, dlatego też technika ta "poszła w zapomnienie" na wiele lat, wyparta przez prostsze radary impulsowe. W ostatnich latach szybki wzrost mocy obliczeniowej komputerów, procesorów sygnałowych i układów logiki programowalnej spowodował "ponowne odkrycie" radarów pasywnych I ich szybki rozwój.

Radar pasywny wyposażony jest w zestaw anten odbiorczych, odbierających sygnały z różnych kierunków. Jedna z kierunkowych wiązek odbiorczych skierowana jest na nadajnik i odbiera sygnał bezpośredni, zwany często referencyjnym. Pozostałe wiązki skierowane są w różnych kierunkach odbierając echa odbite od obiektów stałych i ruchomych.

Sygnał echa, odbity od obiektu, jest przesunięty (opóźniony) w czasie, a poruszającego się, ze względu na występowanie efektu Dopplera, także w częstotliwości. Radar pasywny określa odległość od obiektu wyznaczając przesunięcie czasowe pomiędzy echem a sygnałem bezpośrednim, zaś prędkość obiektu analizując przesunięcie Dopplerowskie tych sygnałów.

Zasięg wykrywania obiektów zależy od ich wielkości i mocy nadajnika oświetlającego obiekt. Zasięg ten typowo jest w zakresie od kilku do kilkuset kilometrów. Dokładność określania położenia zależy od szerokości pasma wykorzystywanych sygnałów, stosunku mocy sygnału echa od mocy szumu oraz geometrii nadajnik-obiekt-radar.

Jakość działania radaru (zasięg wykrywania i dokładność określania położenia) może być znacznie poprawiona jeśli radar do swojego działania wykorzystuje kilka nadajników umieszczonych w różnych lokalizacjach.

[edytuj] Bibliografia

• Howland, P.E.: "A Passive Metric Radar Using the Transmitters of Opportunity", Int. Conf.on Radar, Paris, France, May 1994, pp. 251-256
• Howland, P.E.: "Target tracking using television-based bistatic radar", IEE Proc.-Radar, Sonar & Navig., Vol. 146, No. 3, June 1999.
• Howland, P.E., Maksimiuk, D., and Reitsma, G.: "FM radio based bistatic radar", Radar, Sonar and Navigation, IEE Proceedings, Vol. 152, Issue 3, 3 June 2005 pp. 107 – 115, Digital Object Identifier 10.1049/ip-rsn:20045077
• Kulpa K., and Czekała Z.: "Long-Range Performance Increase in Passive PCL Radar", 3rd Multinational Conference on Passive and Covert Radar, 2003 (PCR-2003). University of Washington Applied Physics Laboratory, Seattle, Washington, 21-23 October, 2003
• Nordwall B.D.: "Silent Sentry A New Type of Radar", Aviation Week & Space Technology, no 30, 1998, pp 70-71
• H. D. Griffiths, C. J. Baker, J. Baubert, N. Kitchen, M. Treagust, "Bistatic radar using satellite-borne illuminators of opportunity", Proc. International Conference RADAR 2002, pp. 1-5, October 2002