Rak nerki

Z Wikipedii

	Nowotwór złośliwy nerki za wyjątkiem miedniczki nerkowej
(carcinoma renis)
ICD-10:	C64
C64.0 {{{X.0}}}
C64.1 {{{X.1}}}
C64.2 {{{X.2}}}
C64.3 {{{X.3}}}
C64.4 {{{X.4}}}
C64.5 {{{X.5}}}
C64.6 {{{X.6}}}
C64.7 {{{X.7}}}
C64.8 {{{X.8}}}
C64.9 {{{X.9}}}

Rak nerkowokomórkowy - (łac. - carcinoma renis, ang. - renal cell carcinoma - RCC), określany w języku potocznym jako rak nerki, jest nowotworem złośliwym, wywodzącym się w zdecydowanej większości przypadków, z komórek nabłonka cewek krętych bliższych. Ze względu na fakt, że nabłonek cewek nerkowych wywodzi się z mezodermy a nie jak w innych narządach z ektodermy nie należy on do grupy gruczolakoraków. Pod względem histopatologicznym rozróżnia się 5 typów raka nerkowokomórkowego:

• rak jasnokomórkowy stanowiący 65 - 75% raka nerkowokomórkowego. Dawna historyczna nazwa raka jasnokomórkowego nerki to nadnerczak lub guz Grawitza- sądzono, że rozwija się on z wtrętów nadnerczowych w miąższu nerki.^[1]

• rak brodawkowaty, zwany także chromofilnym (10 - 15% przypadków)
• rak chromofobny (5 % przypadków).
• rak z cewek zbiorczych
• rak sarkomatoidalny

Rak nerkowokomórkowy stanowi 3,6% wszystkich przypadków nowotworów złośliwych u mężczyzn i 2,6% u kobiet. Rak nerkowokomórkowy występuje dwukrotnie częściej u płci męskiej, średni wiek wystąpienia tego nowotworu szacuje się na 60 lat.

Spis treści 1 Etiologia 2 Objawy chorobowe 3 Leczenie 4 Rokowanie 5 Przypisy 6 Bibliografia

[edytuj] Etiologia

Etiologia nie jest znana, a w jego rozwoju postuluje się następujące czynniki:

• predyspozycja genetyczna (np. zespół von Hippla i Lindaua)
• palenie papierosów
• otyłość współistniejąca z nadciśnieniem tętniczym (czynnik ryzyka głównie u kobiet)

• zawodowe narażenie na wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne np. trichloroetylen oraz kadm, azbest
• nabyta torbielowatość nerek u osób z mocznicą leczonych dializami
• po napromienieniu
• terapia estrogenowa
• fenacetyna i acetaminofen

[edytuj] Objawy chorobowe

W 5% przypadków stwierdza się klasyczne objawy zwane triadą Virchova:

• guz wyczuwalny w okolicy lędźwiowej
• ból zlokalizowany tamże
• krwiomocz

Zwykle towarzyszą im objawy ogólne, pod postacią osłabienia, utraty masy ciała, częte gorączki lub stany podgorączkowe. Inne niespecyficzne objawy to:

• żylaki powrózka nasiennego zwłaszcza po stronie lewej
• powiększenie szyjnych lub nadobojczykowych węzłów chłonnych wskutek przerzutów
• obrzęki kończyn dolnych
• nadciśnienie tętnicze wskutek wydzielania reniny przez komórki guza
• wyniszczenie

W badaniach dodatkowych stwierdza się następujące odchylenia:

• niedokrwistość, ale może też wystąpić czerwienica spowodowana nadprodukcją przez guz erytropoetyny
• hiperkalcemia
• zwiększenie stężeń AlAT, AspAT, fosfatazy alkalicznej pomimo braku przerzutów do wątroby (tzw. zespół Stauffera) oraz także kreatyniny i mocznika

Potwierdzenie rozpoznania uzyskuje się wykonując badania obrazowe, takie jak USG, urografia, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, scyntygrafia, angiografia nerkowa. Należy dodać, że w 60% przypadków rozpoznanie guza nerki następuje przypadkowo, podczas badania USG jamy brzusznej.

[edytuj] Leczenie

Podstawowym sposobem leczenia jest wykonanie nefrektomii radykalnej czyli wycięcia nerki łącznie z torebką tłuszczową, nadnerczem, regionalnymi węzłami chłonnymi oraz blaszkami powięzi nerkowej. W niektórych przypadkach (gdy chory posiada już tylko jedną nerkę, guz ma wymiar poniżej 4 centymetrów i jest zlokalizowany w obrębie bieguna nerki) możliwe jest usunięcie tylko samej masy guza z pozostawieniem miąższu nerki.

Stosowana jest również embolizacja tętnicy nerkowej, bądź jako zabieg przygotowujący do nefrektomii, bądź jako leczenie paliatywne.

Dotychczas stosowana chemioterapia jest nieskuteczna. W 2005 i 2006 opublikowano badania i na ich podstawie zarejestrowano 2 leki będące inhibitorami kinazy tyrozynowej^[2] (Sorafenib i Sunitinib), jednakże ich działanie wymaga dalszych obserwacji. Czasami jako leczenie adjuwantowe (u osób obarczonych dużym ryzykiem nawrotu) stosuje się interferonα. Opisywane są też próby leczenia z zastosowaniem interleukiną- 2, nie zaobserwowano jednak przy tym leczeniu przedłużenia życia.^[3]

[edytuj] Rokowanie

5 - letnie przeżycie osiąga około 60% chorych. W przypadku stwierdzenia przerzutów liczba ta spada do 20%.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

1. "Choroby wewnętrzne" pod red. A. Szczeklika, str. 1349 - 1352 ISBN 83-7430-069-8
2. Patologia znaczy słowo o chorobie. / T. 2 cz. 1, Patologia narządowa / Jerzy Stachura, Wenancjusz Domagała ; [aut. t. 2 Maria Chosia et al.], Kraków 2005, ISBN 83-88857-91-6