Tętnica nerkowa

Z Wikipedii

Tętnica nerkowa (łac. arteria renalis) - jest to silna (6-8 mm średnicy), parzysta tętnica, rozpoczynająca się na bocznym obwodzie aorty brzusznej, tuż pod odejściem tętnicy krezkowej górnej odchodząc niemal pod kątem prostym. U dorosłego jest to poziom krążka międzykręgowego pomiędzy kręgami L₁ a L₂ (U noworodków jest to poziom trzonu kręgu L₁, a tętnice biegną skośnie w dół. Położenie tych naczyń u dorosłych ma związek z obniżaniem się aorty wraz z wiekiem. Czasem występują dodatkowe tętnice nerkowe (do 4 tętnic dodatkowych). Mogą one stanowić przeszkodę w prawidłowym przepływie moczu przez moczowód.
Tętnice początkowo biegną po odnodze przepony, a następnie po mięśniu lędźwiowym większym. Prawa tętnica, w związku z przesunięciem aorty w lewą stronę jest dłuższa i leży ku tyłowi od żyły głównej dolnej, prawej żyły nerkowej, części zstępującej dwunastnicy oraz głowy trzustki. Natomiast lewa biegnie za lewą żyłą nerkową i trzonem trzustki.
Gałęzie:

• gałęzie boczne:
  • tętnica nadnerczowa dolna
  • gałązie moczowodowe - zaopatrują górną część moczowodu powyżej skrzyżowania z tętnicą jądrową lub tętnicą jajnikową. Gałązka zstępująca zaopatruje tylko moczowód, zaś wstępująca powierzchnię przednią miedniczki nerkowej.
  • gałęzie torebki tłuszczowej biorą udział w wytworzeniu łuku tętniczego okołonerkowego
• gałęzie końcowe (oddawane we wnęce nerki):
  • gałęzie przedmiedniczkowe - zaopatrują przednią powierzchnię miedniczki nerkowej
  • gałązie zamiedniczkowe - zaopatrują tylną powierzchnię miedniczki nerkowej
  • tętnice międzypłatowe

[edytuj] Bibliografia

Ta sekcja wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić ją weryfikowalną, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.