Ramanudźa
Z Wikipedii
Ramanudźa (1017-1137) - hinduski filozof, największy święty wisznuickiej śri sampradaji, uczeń Jamunaćarji.
Urodził się Śriperumbudur k. Kanci jako Ilaja Perumal, syn Aśury Keśawy Somajadźina i Kantimati. Był orędownikiem filozofii Waśiśtadwejty. Z wyjątkiem dwudziestoletniego okresu wypełnionego misjonarskimi podróżami, rezydował w jednej ze świątyń w Śri Rangam i całe życie poświęcił jej rozwojowi, czyniąc ją najważniejszym ośrodkiem kultu śri wisznuitów.
[edytuj] Doktryna
Ramanudźa sformułował nurt zwany Wiśiśtadwajta. Do podstawowych jego założeń należą tezy:
- Bóg nie jest pozbawiony cech;
- Istnieją trzy rodzaje realnych bytów, wszystkie jednak razem tworzą jedną rzeczywistość:
- Materia i dusze nie mogą istnieć bez Boga, ale też Bóg nie może istnieć bez dusz
- Bóg jest istotą pełną miłości i łaski, szczególnie dla swych wyznawców.
- Do Boga dochodzi się poprzez bhakti, czyli pełne miłości oddanie się mu i nieustanne czczenie go.
- Należy pokładać niezachwianą wiarę w istnienie Boga (niezależną od argumentów logicznych układanych przez ludzi) oraz w autorytet świętych ksiąg hinduizmu.
- Bóg stanowi podstawę egzystencji, kontroluje i utrzymuje materię i wszystkie żywe istoty;
- Tożsamość Absolutu nie jest absolutną jednią;
- Istnieją różnicę pomiędzy Bogiem, materią i duszami, ale funkcjonują one jako organiczna jedność (Bóg i dusze są identyczne jakościowo);
- Przyczyną Sprawczą jest połączona forma Lakszmi Narajana, będąca opisywanym przez Upaniszady Brahmanem.
[edytuj] Literatura
Do najważniejszych jego prac należą:
- Siddhitraja składająca się z trzech części: Atmasiddhi, Iśwarasiddhi i Samwitsiddhi,
- Śri-bhasja będąca komentarzem do Wedanta sutry,
- Gita-bhasja będąca komentarzem do Bhagawad Gity,
- Wedartha-sangraha będące zbiorem stwierdzeń wedyjskich z komentarzami z Upaniszadów,
- Śri-ranga-gadja - zbiór modlitw ku czci Wisznu.
Zobacz też: Ćajtanja Mahaprabhu, Madhwa, Nimbarka, Śankara, Wallabha, Wisznuswami.
