Reakcja biuretowa
Z Wikipedii
Reakcja biuretowa - reakcja chemiczna otrzymywania wiązań biuretowych.
Reakcja ta odgrywa duże znaczenie przy otrzymywaniu pochodnych biuretu, występuje w trakcie tworzenia się pianek poliuretanowych oraz jest elementem testu na występowanie co najmniej dwóch wiązań peptydowych bezpośrednio obok siebie lub przedzielonych nie więcej niż jednym atomem węgla w rozmaitych związkach organicznych, głównie w białkach i innych polipeptydach.
[edytuj] Test biuretowy
Test biuretowy polega na dodaniu do analizowanej mieszaniny roztworu fosforanu miedzi(II) lub siarczanu (VI) miedzi(II) oraz NaOH lub KOH. Przy obecności odpowiednich protein roztwór zmienia barwę z jasnoniebieskiej (wskazującej na obecność solwatowanych, jonów Cu2+) na intensywnie fioletowy kolor na skutek powstawania złożonych związków kompleksowych, w których jon Cu2+ jest kompleksowany przez minimum dwie grupy peptydowe. W przypadku występowania dimerów aminokwasów, w których występuje tylko jedno wiązanie peptydowe układ zabarwia się na różowo. Wolne aminokwasy nie zmieniają barwy roztworu.
Test może być stosowany zarówno w analizie jakościowej jak i ilościowej. W tym drugim przypadku wykorzystuje się liniową zależność zmiany barwy od stężenia protein, a ściślej biorąc od liczby podwójnych wiązań peptydowych, którą ustala się za pomocą kolorymetrii, zaś oprócz soli miedzi(II) i NaOH, dodaje się jeszcze związek buforujący pH układu.
Przykładowy odczynnik biuretowy: 7.5 g CuSO4(5H2O), 100 ml 50% (w/w) NaOH, 25 g soli sodowo-potasowej kwasu winowego oraz taka objętość wody aby uzyskać 1 l roztworu.
Nazwa testu pochodzi od najprostszego, możliwego związku, który ulega tej reakcji, a mianowicie biuretu - czyli krystalicznego dimeru mocznika: NH2CONHCONH2.
Test ten jest powszechnie stosowany przy sprawdzaniu obecności wolnego białka we krwi i innych płynach ustrojowych człowieka i zwierząt.
Występowanie dużych ilości takiego białka wskazuje zwykle na uszkodzenia organów wewnętrznych (np: na marskość wątroby.) Test nie działa poprawnie w przypadku występowaniu w środowisku reakcji znacznego stężenia jonów potasu, stąd nie można go stosować do np: testowania na zawartość białka soków owocowych.
[edytuj] Bibliografia
- H. C. Freeman, J. E. W. L. Smith and J. C. Taylor, Acta Cryst. (1961). 14, 407-418
