Realizm magiczny (malarstwo)

Z Wikipedii

Realizm magiczny - używana czasem nazwa na osobliwy kierunek w dwudziestowiecznym malarstwie. Styl ten, czerpiący inspirację z malarstwa metafizycznego, można traktować jako specyficzną formę surrealizmu. Twórcą tego kierunku był Carel Willink, a najwybitniejsze dzieła powstawały w latach 30. XX wieku.

Malarstwo realizmu magicznego pokazuje na pozór zwyczajny świat, który jednak odbiega od normalności. Trudne do wychwycenia napięcie wyraża się w dziwnych kontrastach, tajemniczych złożeniach osób i miejsc lub w dużo odważniejszym chaosie przedmiotów i ludzi. Na obrazach Willinka widzimy więc elegancko ubranych panów zwiedzających ruiny Pompejów (Późni goście Pompejów) lub cichą ulicę miasta, nad którą wisi niemo wielki sterowiec (Zeppelin). Realizm magiczny budzi rozmaite pytania, jak np. to, dlaczego na obrazie przedstawiającym Szymona Słupnika całe niebo zasnute jest czarnym dymem. Istotą realizmu magicznego jest właśnie element niejasności, który ma prowokować do tworzenia samodzielnych interpretacji.

Z tym nurtem łączy się czasem nazwiska Rene Magritte'a i Paula Delvaux, najczęściej wymienianych wśród malarzy surrealistycznych. Przestrzeń u Magritte'a jest dużo bardziej absurdalna, niż u Willinka; natomiast Delvaux prowokuje do podobnego niepokoju, co twórca realizmu magicznego. Na płótnach Delvaux dominującym motywem są nagie kobiety wtapiające się w pejzaż, przy czym nigdy nie dowiemy się, dlaczego się tam znalazły, i czemu właściwie służy ich obecność.

Płynna jest granica między realizmem magicznym a malarstwem metafizycznym, zwłaszcza w wykonaniu Giorgio de Chirico, którego puste, wyludnione, klasycyzujące przestrzenie budzą podobne wrażenia, co miejskie pejzaże Willinka.