Renesans karoliński
Z Wikipedii
Renesans karoliński – przypadający na przełom VIII i IX w. okres rozwoju kultury europejskiej, w którym nastąpiła ponowna recepcja kultury starożytnej. Termin "renesans karoliński" ma charakter pozytywnie wartościujący i wskazuje (podobnie jak termin "renesans XII wieku" czy "renesans ottoński") na pewne podobieństwa do renesansu wieku XV i XVI.
Program kulturowy podjęty przez otoczenie cesarza Karola Wielkiego na przełomie VIII i IX wieku miał na celu powrót do wzorców kultury antycznej. Odnowiono też klasyczną łacinę, która w ten sposób ostatecznie oderwała się od języków romańskich. Dzięki mecenatowi cesarskiemu i zdolnościom organizacyjnym Alkuina znacznie rozwinęła się sieć szkół; rozkwitły – odnowione – literatura i malarstwo. Powstało wiele monumentalnych budowli, nawiązujących stylem do budowli starożytnego Rzymu (architektura karolińska, np. katedra w Akwizgranie). Zobacz też:
Karol przeprowadził wiele reform. Nakazał odnowić i ujednolicić krój łacińskiego pisma, tzw. minuskuła karolińska. Troszczył się o rozwój szkół i piśmiennictwa ( choć sam nie umiał pisać). Na jego dwór w Akwizgranie przybywali uczeni z odległych krajów. Z Brytanii przybył słynny Alkuin, z Italii – Piotr z Pizy i Paweł Diakon, natomiast z Hiszpanii Teodulf. Pod ich wpływem doszło do odnowienia studiów nad dziełami pisarzy starożytnych. Powstały też dzieła opisujące Karola Wielkiego. Ów widoczny w tamtych czasach nawrót do literatury i języka łacińskiego zwiemy odrodzeniem karolińskim.
Źródło – Historia Starożytność i Średniowiecze. Podręcznik dla klasy I gimnazjum. Lech Trzcionkowski i Leszek Wojciechowski
