Ringstand 58c
Z Wikipedii
Ringstand 58c (Ringstand Bauform 58c, Tobruk, Regelbau 58c) – niemiecki typ małego schronu bojowego wykonanego z żelbetonu, przystosowanego do prowadzenia ognia okrężnego. Konstrukcja schronu oparta była na projekcie włoskiego schronu wykorzystywanego podczas walk o Tobruk w Afryce Północnej, stąd potoczna nazwa. Schrony Ringstand 58c były powszechnie stosowane przez Niemców, pierwsze z nich zbudowano na Wale Atlantyckim w 1942 roku.
Spis treści |
[edytuj] Historia i opis
Schron wkopany był w ziemię i ponad jej poziom wystawał jedynie strop przedziału bojowego z otworem do prowadzenia ognia przez ukm (MG 34 lub MG 42). W przypadku zagrożenia strzelec chował się we wnętrzu schronu. Wejście prowadziło przez boczny otwór w ścianie schronu, poprzez wykop. Zaletą schronu były małe rozmiary, znacznie utrudniające jego wykrycie i zniszczenie. Także niskie koszty budowy i prosta konstrukcja w porównaniu do tradycyjnych schronów sprzyjały powszechnemu ich stosowaniu jako elementów fortyfikacji polowych i uzupełnienie fortyfikacji stałych (Wał Atlantycki, Wał Pomorski, MRU i inne).
Typowa konstrukcja o ścianach grubości 40 cm była często modyfikowana – montowano na niej wieże czołgowe lub stanowiska dla moździerzy, spotyka się także odmiany forteczne o wzmocnionych ścianach.
W Polsce schrony te można spotkać m.in. w Warszawie, w Pile, Wrocławiu, Toruniu, Sieradzu, na Międzyrzeckim Rejonie Umocnionym, Wale Pomorskim, w Chełmnie, w Grudziądzu i innych rejonach umocnionych.
[edytuj] Dane techniczne
- załoga: 1 lub 2 żołnierzy
- uzbrojenie: 1 km lub inne w zależności od wariantu
- grubość ścian: 40 cm lub 60 do 80 w odmianie fortecznej
- ilość betonu: 11 m3
[edytuj] Tobruki w Warszawie
Tobruki w Warszawie pojawiły się w roku 1944 i od początku stały się elementem umocnień Twierdzy Warszawa. Łańcuch takich umocnień otaczał praktycznie całe centrum miasta, dodatkowo schronami tymi zabezpieczano ważne obiekty w mieście. Z ogólnej liczby około 80 zachowane jest do dziś w różnym stanie około 30 sztuk – głównie na Woli i Żoliborzu, z czego większość przy torach kolei obwodowej. Specyfika warszawskich schronów polega także na tym, że występują one w wersji fortecznej, o grubszych ścianach w przedziale bojowym o grubości do 80 cm, pozostałe po 60 cm. Występują tu też unikalne ringstandy z nadbudówką zapewniające dodatkową osłonę strzelcowi od góry oraz z trzech stron, ale ograniczającą pole ostrzału (rejon Filtrów czy Dworca Zachodniego).
[edytuj] Ciekawostki
- Wiele tobruków w Warszawie jest dobrze ukrytych przed oczami przechodnia, jeden z nich znajduje się obecnie w Muzeum Powstania Warszawskiego – przewieziony tu po demontażu w miejscu budowy nowego biurowca na zbiegu ulic Mokotowskiej, Koszykowej, Pięknej i Kruczej.
- Ringstand58c jest najbardziej powszechną formą tego schronu spośród wariantów nazywanych też "Regelbau 58a-d".
[edytuj] Galeria
 Wnętrze schronu |
 Wejście do schronu |
 Otwór wejściowy |
 Schody do przedziału bojowego |
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Helmuth's Strongholds
- (en) Zdjęcia schronów z czasów II wojny światowej, Wału Atlantyckiego i czasów zimnej wojny
[edytuj] Bibliografia
- Czerwiec A. "Umocniony Dobrolin", w "Forteca" nr 8, rok III,
- Miliszkiewicz J. W. "Bojowe i okrężne", w "Spotkania z zabytkami" nr 4/1995,
- Miniewicz J. "Obiekty żelbetowe niemieckiej fortyfikacji polowej w latach 1938-45", w "Konserwatorska Teka Zamojska", Zamość 1988
- Sobczak P. "Festung Warschau według koncepcji dowództwa niemieckiego jesienią 1944 r.", w "Studia i materiały do historii wojskowości" tom XII cz. 1, Warszawa 1966
- Śreniawa-Szypiowski R. "Barykady Powstania Warszawskiego 1944", Warszawa 1993
- Urzykowski T. "Okruchy twierdzy", w "Gazeta Stołeczna", 17 stycznia 2003
- Olecki J. "Wojenne tajemnice Warszawy i Mazowsza", Warszawa 2007
